Een korte bedenking

Hey iedereen,

Auckland is een internationale stad die 'geurt en fleurt' als nooit tevoren. Elke dag praat-lach-en-discussieer ik met mensen van over de 'hele wereld': Koreanen, Japanners, Duitsers, Zwitsers, Brazilianen, Vietnamezen, Chilenen en zelfs Belgen. Culturen verschillen, en in sommige plaatsen van de wereld houden de mensen er heel bizarre gewoontes op na, maar toch heb ik het gevoel dat de mensen die ik hier ontmoet over het algemeen zeer herkenbaar zijn in hun 'mens-zijn'. Is humor - bijvoorbeeld - niet universeel? Of de nood om de pikante roddels met je beste vrienden of vriendinnen te delen? De mensen van onze school komen uit verschillende landen, maar toch zijn we een zeer selectief gezelschap: de rijken! Het doet er niet toe of je uit Belgie, Vietnam of Peru komt: als je een vliegtuigticket naar Nieuw-Zeeland en je studies hier kan betalen, dan behoor je tot de 'rijke klasse', ook al ligt het ene land dichter bij Nieuw-Zeeland dan het andere. Misschien kunnen we het daarom zo goed met elkaar vinden, we komen uit dezelfde sociale klasse. Zijn sociale verschillen grotere barrieres dan culturele verschillen? Ik weet het niet, dat zal waarschijnlijk van de concrete situatie afhangen. Het is in elk geval een discussie waar al bibliotheken over vol geschreven zijn.

Om eerlijk te zijn heb ik veel respect voor mensen die vanuit een zeker idealisme zelf naar de 'noodlijdenden' toegaan om hen te helpen: verpleelgsters die in een vluchtelingenkamp in Soedan werken, economen die microkredieten verstrekken aan arme mensen met ondernemingszin, leerkrachten die in een schooltje in de Andes Engels aanleren aan gemotiveerde mensen die uitkijken naar een deftige job, architecten die dijken willen bouwen die ook de marginale districten van een stad beschermen, journalisten die het ware verhaal willen tonen en alle partijen aan het woord laten, advocaten die het opnemen voor onschuldige politieke gevangenen, criminologen die het goede in de mens willen zien en weten dat restorative justice sommige mensen kan helpen, enzovoort. Het goede nieuws is dat heel wat mensen in mijn omgeving met die dingen bezig zijn, vanuit een gezond idealisme.

Helaas is alles vatbaar voor kritiek. Constructieve kritiek is goed, maar jammer genoeg spookt ook het virus van de afbrekende kritiek rond in veel mensenhoofden. Is het niet schijnheilig om mensen in het verre Afrika te gaan helpen als er mensen van de honger sterven in Parijs en zelfs dichterbij? Moet alles exotisch zijn? Is het niet schijnheilig als een multimiljardair 'slechts' een paar miljoen dollar uitgeeft aan de bestrijding van Aids? Heeft het wel zin om als Westerse ngo de noodlijdenden in Afrika te helpen, want zo ligt er minder druk op de desbetreffende Afrikaanse regeringen om iets aan de armoedeproblemen in hun land te doen (want er wordt toch al voor gezorgd...)? Enzovoort... In mijn ogen is dat allemaal nonsens. Als een multimiljardair een halve procent van zijn rijkdom aan een goed doel schenkt, is dat schitterend! Geen verdere commentaar. Het enige dat nog overwonnen moet worden is de "bacterie van het posmodernisme"; zo'n leeg begrip waarmee professoren graag goochelen en dat redelijk wetenschappelijk klinkt als je het in een artikel gebruikt. Elke ideologie kan onderuit gehaald worden, elk verhaal is al eens voorgelezen en 'verteerd' geweest, en we kunnen altijd met een alternatief tevoorschijn komen, maar dat mag ons niet beletten om van tijd tot tijd een standpunt in te nemen en er honderd procent voor te gaan. Maar, vanuit Auckland weerklinkt een optimistische stem, want ik weet dat velen van jullie er 100 procent voor gaan... Respect!

Voila, de les is gedaan (of de 'misviering', voor degenen die zich in de kerk waanden...).

Zonnige groetjes uit Nieuw-Zeeland,

Pieter