Laatste bericht

Hoi iedereen,

Alles is vergankelijk, aan alles komt een einde. Ons verblijf in Nieuw-Zeeland is bijzonder goed meegevallen, maar het is tijd om naar Belgie terug te keren. We hebben een winter gemist en er een extra zomer voor in de plaats gekregen. Drie zomers op een rij: wat heeft een mens meer nodig om jaloers te zijn, nietwaar? Door die dubbele zomer zijn we ook gespaard gebleven van al die griepmoleculen die in de winter het luchtruim beheersen. Volgend jaar zijn we dus een vogel voor de kat, maar goed... zorgen voor later.

De voorbije maand is bijzonder zwaar geweest; 12 uur per dag studeren, vier weken lang. Gelukkig is het niet voor niets geweest, want ik ben geslaagd voor mijn Celta-cursus ;-) Proficiat voor Kaat dus, want zonder haar zou het onmogelijk zijn geweest. Een maand lang heeft ze - naast haar stage - alles gedaan: koken, winkelen, kuisen, strijken, afwassen... Ik denk dat de Celta-cursus voor haar even zwaar als voor mij is geweest. Vanavond gaan we lekker eten in een pizzeria en "Angels and Demons" zien om eens goed te relaxen en ons verblijf in Nieuw-Zeeland op een leuke manier af te sluiten. Morgen gaan we nog net een aantal mensen afspreken en dan... Qantas.

Nieuw-Zeeland is ongetwijfeld een van de mooiste landen ter wereld. In sommige streken is de natuur zo overweldigend dat je je er zo nietig voelt, als een mier die elk moment vertrappeld kan worden. In Nieuw-Zeeland zijn er geologisch gezien twee gevaarlijke plaatsen. De ene plaats is een hot-spot waar 50 vulkanen op elkaar gepropt staan en waar de grond elk moment kan openbarsten om de opkolkende lava door te laten. Op de andere plaats ontmoeten twee convergerende tectonische platen elkaar en is er een concentratiepunt van elkaar tegenwerkende subductiekrachten. In mensentaal betekent dit: een hoog risico op grondverschuivingen, aardbevingen, landmassas die plots naar beneden worden gedrukt en onder zeeniveau verdwijnen... Om de een of andere reden beschouwden de vroege kolonisten deze twee plaatsen als ideale plekjes om zich te vestigen: nu beter bekend als 'Auckland' en 'Wellington'. Je ziet dat de Nieuw-Zeelanders van avontuur houden en het leven graag spannend maken. Niet toevallig is 'bungee jumpen' een Nieuw-Zeelandse uitvinding en was het een Nieuw-Zeelander die als eerste de top van de Mount Everest heeft bereikt (als we de sherpa's niet meerekenen natuurlijk).

Mensen die voor een langere tijd in het buitenland hebben gewoond-gewerkt-gestudeerd, hebben nogal eens de reputatie "veranderd te zijn" wanneer ze terugkomen. We hebben hier in Auckland andere Europeanen leren kennen die inmiddels al terug naar hun moederland zijn gereisd, en die zeggen allemaal dat het nu 'anders' aanvoelt om thuis te zijn. Ik kan me moeilijk voorstellen dat Kaat en ik zo veranderd zijn. Ik heb nog steeds oneindig veel zin in een boterham met echte goudakaas, ik ga zo hard van een lekker warm bad genieten en mijn vingers jeuken om die viool nog eens vast te nemen. Als ik mijn ogen sluit dan zie ik pingpong door het keukenraam naar binnen kijken en zie ik de lekkere toastjes met kaas en champignons al op tafel verschijnen. Nuja, we zien wel: ik voel me nog steeds dezelfde Pieter. Aan jullie om een oordeel te vellen.

Tijdens ons verblijf in Nieuw-Zeeland hebben we 104 berichten op onze blog gepubliceerd en daar zijn maar liefst 236 reacties op gekomen, van een twintigtal verschillende mensen. We hebben het gevoel dat jullie onze avonturen heel intens hebben meebeleefd en dat jullie mee van de mooie landschappen hebben genoten. Heel tof! Merci!

Ik ben naar Nieuw-Zeeland getrokken met een aantal vragen in mijn hoofd; belangrijke dingen waarover ik een jaartje diep wilde nadenken. Het is nu mei 2009 en mijn denktijd is over. Ik word verondersteld de antwoorden gevonden te hebben, maar ik heb het gevoel dat er alleen maar vragen zijn bijgekomen. We zien wel in welke richting alles zal evolueren. Niets staat stil: nature takes its course. Ook voor Kaat zal het niet gemakkelijk zijn om bepaalde antwoorden tevoorschijn te toveren. Maar goed, welke weg we ook zullen bewandelen, we zullen altijd samen onderweg zijn. Samen op pad, ik en mijn verloofde :-)

Veel groetjes vanuit Auckland,

Pieter en Kaat

Waarom ik Nieuw-Zeeland zo ga missen...

Deze foto's zijn allemaal gemaakt 'aan de rand van Auckland', op een half uurtje rijden van Downtown Auckland. Ongerept woud, woeste golven, verlaten stranden... Oh, Nieuw-Zeeland toch!

Groetjes, Pieter

Bericht van Kaat

Beste Iedereen,

Nog 20 dagen en we vertrekken uit Nieuw-Zeeland. 8 maanden zijn heel snel voorbij gegaan en het is zeker een ervaring geweest. Nu moeten we er alleen nog voor zorgen dat we niet geinfecteerd worden met de varkensgriep of de 'swine flu' zoals ze het hier noemen, en dan kunnen we zeggen dat we zonder brokken NZ hebben overleefd.

Ik kan bevestigen wat Pieter schrijft, dat hij van 's morgends vroeg tot 's avonds laat moet werken en dus niet echt tijd heeft om iets op de weblog te schrijven. Wat hij vergeten is te melden is dat ik ondertussen al het kuis-, kook-, afwas-, boodschappen-, en alles wat er zo in het huis moet gebeuren-werk mag doen :). Gelukkig heb ik het er graag voor over, want ik wil natuurlijk dat Pieter vol glans slaagt voor zijn CELTA. Hij moet trouwens niet onderdoen aan de andere studenten in zijn klas, die allemaal Engels als moedertaal hebben. Hij is tot nu toe in al zijn taken geslaagd, wat niet van alle andere studenten kan gezegd worden! I am so proud of my baby :)

Aan de ene kant zijn de 8 maanden een hele ervaring geweest en zullen we Nieuw-Zeeland zeker missen, maar aan de andere kant (en ik spreek voor mezelf) ben ik ook wel blij om terug naar huis te gaan en iedereen terug te zien. Familie, vrienden, schoonfamilie... Ik ben ook echt benieuwd naar het tweede kindje van Ingrid en Tom. Als hij zo schattig gaat zijn als Jasper, dan smelt ik helemaal... :)

Vorige week ben ik met een collega naar Napier geweest om daar een aantal workshops te geven aan jonderen van 15-18 jaar. Het waren zeker niet de gemakkelijkste kinderen! De meerderheid zat niet meer op school en hadden een heel ander beeld van wat kan en niet kan tijdens een workshop. Het was al niet gemakkelijk om hun aandacht te krijgen bij een onderwerp als "rights in employment", maar daarnaast zaten ze voortdurend te praten, met hun gsm te spelen, muziek te luisteren en van tafel te lopen wanneer ze hun benen wilden strekken (zo ongeveer om de 2 minuten). Voor hen was dat precies de normaalste zaak van de wereld. Ze probeerden het ook niet te verstoppen. Ik, daarentegen, had veel zin om te roepen dat we dit niet voor ons deden, maar voor hen en dat ze niet moeten afkomen later als ze problemen hebben met hun werk! Natuurlijk deed ik dat niet en bleef braafjes zitten. We waren daar ook immers niet als strenge leraren. We waren daar om hen iets bij te brengen dat voor hen van pas kon komen later. De meerderheid van de telefoons die we op het werk binnenkrijgen gaan immers over problemen op het werk. Maar goed, als zij niet willen luisteren, dan is dat alleen maar in hun eigen nadeel. We hebben wel nog wat sightseeing gedaan, dus dat was dan nog het interessante deel van de trip :p

We zijn er al vliegend heengegaan en terug vertrokken. Dat was weer even slikken. Iedereen denkt misschien dat ik nu totaal geen schrik meer heb van vliegen na de skydive, maar dat is toch niet helemaal waar. Ik wordt alleen iets later nerveus, namelijk als het vliegtuig op de startbaan staat en moet opstijgen. Het was een klein vleigtuig, dus alle turbulentie voelt ge wel goed. Er is op de binnenlandse vluchten in NZ ook geen regelmatige controle voor de handbagage. Niemand heeft die van ons gecheckt. Iedereen kon gewoon wapens meenemen op het vleigtuig als ze dat wilden. Wel een beetje eng als ge erbij nadenkt. Gelukkig was niemand op onze vluchten zijn leven beu...

We hebben hier in NZ ook een nieuwe vrucht ontdekt, de Feijoa (oorspronkelijk van Brazilie). Dat is echt super lekker. Iemand van bij mij op het werk heeft eem Feijoa boom staan in zijn tuin en bevoorraad ons graag eens met een grote zak. Daar komen we dan maximum 2 dagen mee toe. In de winkel kosten die gemakkelijk 8 dollar voor een kilo. Hieronder een foto van deze lekkernij.

Wel, dat zijn zo de avonturen van de laatste week. Veel spannends zal er niet meer gebeuren. We gaan grondig moeten nagaan wat we wel en niet terug meenemen naar huis, of we ons bed terug kunnen verkopen en dergelijke...

Ter informatie, we staan terug in Zaventem op 19 mei om 18u35 (mits vertraging).

Tot binnenkort,

Groetjes, Kaat

Hoi iedereen,

De laatste tijd hebben we niet zoveel artikels meer gepubliceerd. Persoonlijk heb ik het momenteel zo druk dat ik de zeldzame momenten vrije tijd besteed aan: op bed liggen voor een siesta, in de zetel onderuitzakken, ... De cursus die ik momenteel aan het volgen ben is heel intensief en houdt me elke dag van 9 uur 's ochtends tot 11 uur 's avonds bezig (vier weken lang). Misschien dat Kaat nog wat leuks op de blog gaat zetten, maar ik sta momenteel op 'offline' :-)

Ik ga nog wel een eindverslag schrijven dat op de weblog zal verschijnen op 18 mei. Hopelijk leggen jullie het internet op die dag volledig lam :-) ;-) :-)

In elk geval al hartelijk bedankt om de blog zo actief te volgen. We hebben de voorbije acht maanden veel reacties van jullie kunnen lezen. Het deed deugd om onze avonturen met zoveel mensen te delen.

Groetjes vanuit Auckland,

Pieter

Bay of Islands, Skydive and What a small world!!

Hoi iedereen,

Vorig weekend zijn ik en Pieter naar de Bay of Islands geweest samen met een groep studenten van Kiwiana tours (de organisatie waarvoor Pieter werkt). Het was een weekend vol spanning, onverwachte ontmoetingen en buikkriebels. Vrijdag ochtend vertrok de bus uit Auckland. Ik en Pieter mochten met de auto van Catherine (Pieter zijn baas) naar de Bay of Islands rijden. We waren er drie uur voor de bus en hadden dus tijd om ons rustig te installeren. 'S avonds was het barbeque time.

Zaterdag zijn we met de hele groep naar Cape Reinga gegaan. Dat is het Noordelijkste punt van NZ. Het is daar heel mooi. We zijn langs 90 mile beach teruggereden, met de bus op het strand. Het was een mooie trip, maar wel veel in de bus zitten, waardoor ik op het einde wat hoofdpijn had. Gelukkig hadden we de avond om uit te rusten. We zijn nog een lekkere pizza gaan eten en hebben van een goede nachrust genoten.

Zondag hebben we met een groep een boottrip gemaakt lands de vele eilandjes in de Bay. Het weer was schitterend en we hebben een aantal keren dolfijnen gezien. Ze waren groot en levendig. Op een gegeven moment sprongen er wel vijf tegelijk uit het water. De organisatie biedt ook zwemmen met de dolfijnen aan, maar dat is er helaas niet van gekomen, omdat de dolfijnen baby's hadden. 'S middags hadden we lunch op een van de eilanden. Daar heb ik iemand ontmoet die mij er hard van overtuigd heeft dat de dag van vandaag de wereld inderdaad zeer klein is. Deze jongen had een verdacht Luxemburgs accent en bij nader onderzoek bleek dat hij inderdaad van Luxemburg kwam. Het kon bijna niet sterker, en toch werd het nog beter. Deze jongen kwam niet alleen van Luxemburg, nee, hij woont ook nog eens een paar straten bij ons vandaan, in de Rue de Canach. We hebben natuurlijk meteen een foto samen genomen als bewijs. Het was echt een zeer grappig moment. Sinds dat we in NZ zijn hebben we nauwelijks Belgen gezien, laat staan Luxemburgers. Dan op een mooie zaterdag middag staat er opeens iemand voor u die uit hetzelfde dorp komt, die net op dat preciese moment die ene boot neemt in de Bay of Islands om naar dezelfde dolfijnen te kijken... I was shocked :)

Maandag was dan de grote dag aangebroken. Pieter en ik hadden in de week beslist om te gaan skydiven. Voor degenen die het niet weten, skydiven is als je uit een vliegtuig springt en even later je parachute opent om dan hopelijk zacht terug op de grond te landen. Ik weet, ik ben bang van vliegen, heb hoogtevrees... Hoe gek kan je dan zijn om te gaan skydiven. Wel, totally NUTS. Anyway, soms moet een mens eens tegen zijn natuur ingaan om de beste ervaringen in zijn leven te hebben. Ik was eigenlijk vrij relax. Ik voelde zeker wel vlinders in de buik en het moment dat ik uit het vliegtuig hing was wel even slikken... Het was in ieder geval een hele ervaring. Ik heb een dvd laten maken en heb ook veel foto's meegekregen. Hieronder kunnen jullie al eens zien hoe de trip door de lucht is afgelopen. (niet zo moeilijk te raden, vermits ik dit bericht kan schrijven)

Na de skydive was het alweer tijd om naar Auckland terug te keren. Ondanks de vrees voor veel verkeer, bleef het uitzonderlijk rustig op de baan. Vandaag, woensdag, moest ik terug gaan werken bij youthlaw. Maandag vertrek ik met een collega voor een paar daagjes naar Napier om er workshops te geven voor jongeren over werken. Het is ook een plek waar ik nog niet geweest ben, dus hopelijk is er tijd voor een beetje siteseeing.

Geniet van de foto's en tot de volgende :0)

Groetjes Kaat

Boottrip:

2 Luxemburgers in Nieuw-Zeeland :)

Cape reinga en sandboarding

Skydiven:

Tongariro National Park

Hoi iedereen,

Intussen ben ik weer enkele dagen terug van mijn reisje naar het Tongariro National Park. Wegens een technisch probleem kan ik jammer genoeg geen foto's van deze weekendtrip op de blog plaatsen. Echt jammer, want het is daar onbeschrijfelijk mooi. Ik heb al veel rondgereisd, maar het landschap in Tongariro National Park is zowat het knapste dat ik ooit heb gezien: felgroene meren, steile vulkaanwanden, smorende kraters, gestolde lavastromen, stoffige woestijnvlaktes, lavastenen in allerlei kleuren, ... echt bijzonder allemaal.

Iedereen moest dikke, warme kledij aandoen om de zogenaamde vrieskou op de bergtoppen te trotseren, maar toen we op die bergtoppen stonden was het twintig graden en brandde de zon in alle hevigheid. Zonnecreme, zonnebril, zonnepet, ...: waarom was iedereen toch handschoenen en een dikke winterjas aan het meesleuren? Best grappig.

Sommigen hadden de Tongariro Crossing toch onderschat. Meer dan negen uur (bijna zonder te pauzeren) wandelen over moeilijk terrein bleek een hele opgave. Vooral de zware beklimming van de vulkaan Ngauruhoe (2281 meter) was voor sommigen heel zwaar. Maar het 360-graden-panorama vanaf de top is die inspanning echt wel in goud waard! Ronduit prachtig.

Volgend weekend gaan Kaat en ik naar de Bay of Islands. Verslag volgt later.

Groetjes, Pieter

Hoi iedereen,

De laatste dagen - en weken - is het bijzonder druk geweest op werk: bij Kiwiana Tours valt er altijd wel iets te beleven. Vorig weekend ben ik voor een dag naar Motutapu Island getrokken om wat te wandelen en te ontspannen in de natuur. Misschien val ik met dit fotoverslag een beetje in herhaling vermits ik al over dit eiland heb geschreven en er al foto's van op de blog staan. Maar goed, de ene foto is de andere niet, en het is er zo idyllisch dat een paar extra foto's geen kwaad kunnen. Motutapu Island ligt op een boogscheut van Dowtown Auckland en toch is het er zo ruraal en rustig dat je er een hele dag kan rondwandelen zonder iemand tegen te komen. Echt bijzonder.

Morgen vertrek ik met Kiwiana Tours voor enkele dagen naar het Tongariro National Park. Mijn taak bestaat erin om een groep Zwitserse studenten op sleeptouw te nemen en met hen de Tongariro Crossing (17 km) te doen. Op zich is dat niet moeilijk, want deze wandeling is duidelijk aangegeven met gekleurde pijltjes en je kunt er niet echt verkeerd lopen. Trouwens, het zou me niet verbazen als die Zwitsers meer wandelervaring zouden hebben dan mij :-) Maar goed, mijn baas wil dat er iemand meegaat die de wandeling al eens heeft gedaan en hijzelf is tijdelijk buiten strijd wegens rugproblemen. Ik kijk er in elk geval naar uit, want de Tongariro Crossing is op landschappelijk vlak zowat het knapste dat onze planeet te bieden heeft. Maar goed, het verslag en de foto's daarvan zijn voor volgende week. Eerst gaan we nog even nagenieten van Motutapu Island...

Fotoverslag

Motutapu Island heeft veel moois te bieden, maar hier kan toch niets tegen wedijveren :-)

Mototapu Island:

Groetjes vanuit Auckland waar de herfst langzaam maar zeker zijn intrede doet,

Pieter