Hoi iedereen,
Momenteel is het bibberen en beven geblazen: mijn benen trillen van goesting om nog eens een voetbalmatchke te spelen, mijn vingers trillen van goesting om nog eens een viool vast te nemen, mijn buik trilt van goesting om nog eens een goede Belgische pannekoek met suiker te verteren en de rest van mijn lichaam trilt van de spanning omdat we vanavond de resultaten van onze CAE-examens krijgen.
We zijn veilig terug in Auckland aanbeland en er staat ons een moeilijke tijd te wachten waarin we het beste van onszelf zullen moeten geven. Maar da's voor later, want voor nu hebben we nog eens een hele lading foto's, filmpjes en een stevig reisverslag op het menu gezet. Binnenkort zullen we ook nog een verslag met meer alledaagse foto's van ons leven in Auckland op de blog plaatsen, want daar was vanuit het thuisfront (Ranst) vraag naar.
De voorbije dagen zijn we van Christchurch naar Auckland gereden. Een stevige rit, maar best te doen in vijf dagen. Hoewel we veel tijd in de auto (of de boot) hebben doorgebracht, hebben we onderweg zoveel mooie en bijzondere dingen gezien, dat deze rit al als een volwaardige reis op zich mag worden beschouwd.
Enkele hoogtepunten:
Christchurch: Vergeet alles wat ik over Dunedin en Queenstown heb geschreven, want alle lof komt Christchurch toe. De sfeer was er zo aangenaam dat we maar liefst twee dagen op het centrale plein van deze stad hebben doorgebracht. Straatacrobaten, portrettekenaars, muzikanten, een mooie kathedraal, ..., genoeg om het spook der verveling op een veilige afstand te houden. Tijdens ons bezoek aan de kathedraal viel ik van de ene verbazing in de andere. Het immense dakgewelf was volledig van hout, terwijl de muren en de pilaren in steen waren. Primitief? Neen, eerder mysterieus, sfeervol en harmonieus contrasterend. Buiten op het stadsplein vlogen de brandende fakkels en de vers geslepen zwaarden in het rond en was het uitkijken geblazen, maar de kathedraal zelf was een oase van rust en vrede. Op de muren waren allerlei eeuwenoude symbolen aangebracht (in mozaiek), zoals een zwart X-teken met gebroken beentjes. Al deze veelal oosterse symbolen hadden een belangrijke religieuze betekenis. Over vroomheid gesproken...
Christchurch --> Picton: Het gebied Tussen Christchruch en Picton deed me aan Turkije of Marokko denken: dorre bergen met hier en daar wat 'stoppelbaardstruiken' en enkele groene valleien (door irrigatie). Heel speciaal en totaal anders dan de rest van Nieuw-Zeeland.
Mt. Egmont (Taranaki): Aan de westkust van het noordereiland staat er ergens een eenzame vulkaan: Mount Egmont. Hoewel hij maar 2500 meter hoog is is dit een van de meest indrukwekkende bergen die we in Nieuw-Zeeland zijn tegengekomen. Deze vulkaan dwingt respect af, met zijn steile wzanden en zijn spitse besneeuwde top, midden in een vlakte waar voor de rest geen andere berg of heuvel van enige betekenis te bespeuren is. Voor mij was hij even indrukwekkend als een rotsblok op een biljarttafel voor een mier en hij deed me een beetje denken aan de Ararat in Turkije, die meer dan 5000 meter hoog is. Hmm. de Ararat en Mount Egmont, een interessante vergelijking; alleen zijn we deze keer niet hals over kop moeten wegvluchten en hebben we in alle rust van het vulkanische landschap kunnen genieten...
Kawhia: Eergisterenavond zijn we naar een warmwaterbron op een pekzwart vulkanisch strand in de buurt van Kawhia getrokken, een klein dorpje aan de westkust van het noordereiland. Het principe is eenvoudig: je gaat met laag tij naar het strand, je graaft er een kuil die je vol met zeewater laat lopen en je springt in bad! Zalig, de stinkende zwaveldampen moet je er dan wel bijnemen. Wanneer het water te warm begint te worden, zoek je wat verfrissing in de zee, waarna je terug wat kan pruttelen in je badje. Om de een of andere reden stonk ik de volgende dag nog altijd naar zwavel, hoewel ik na mijn bad op het strand een half uur onder een douche had gestaan en me goed met zeep had gewassen. Nuja, die douche was ook niet meer dan een felgele waterval van 40 graden die verdacht veel naar rotte eieren rook en de zeep was een klomp modderachtige solfer die we aan de oever van een poel hadden gevonden. Die nacht hebben we in elk geval goed geslapen en de volgende ochtend zijn we vol enthousiasme verdergetrokken. Ahja, sorry, dat van die waterval was maar een grapje, we hebben gewoon een douche op de camping genomen.
Golven: Gisteren zijn we naar een strand geweest met de langst brekende golven ter wereld (volgens Lonely Planet en afhankelijk van het weer), een echt paradijs voor surfers. De meeste surfers probeerden de golven al peddelend vanaf een zandstrand te bereiken, maar enkele waaghalzen namen een kortere weg door via de rotsenkust te water te gaan. Zeer gevaarlijk, want de golven beukten zeer woest in op de rotsen. Het was voor de surfers vooral een kwestie van timing om tussen twee golven door op de rotsen te klauteren, de zee in te springen en snel weg te peddelen. In het fotoverslag hebben we twee foto's toegevoegd die op exact dezelfde plaats maar op een verschillend moment zijn getrokken. Het is een stuk rotskust waar op de ene foto een surfer over de rotsen loopt, terwijl op de andere foto een golf over deze rotsen spoelt. Als je dan de lengte van die surfer (een volwassen man) met de groottte van die bruisende golf vergelijkt, dan besef je wel dat het voor die surfers echt wel van levensbelang was om geen timingsfout te maken. Niet voor beginners!
Een succes! Zeven weken rondreizen in zo'n fascinerend gebied: onvergetelijk! We hebben meer dan 7000 kilometer gereden in een land waar ze links rijden maar toch de voorrang-van-rechts-regel volgen; over ongeasfalteerde bergweggetjes en drukke kruispunten met verkeerslichten die zowel voor het afslaand dwarsverkeer als het afslaand hoofdverkeer op hetzelfde moment groen geven; doorheen een landschap waarbij je als bestuurder meer zin hebt om met een panoramische blik rond te kijken dan op de weg te letten; rondrijdend in de felle regen of in de stofwolk van de vrachtwagen voor ons; ..., en dat alles zonder ook maar een ongelukje voor te hebben (op een platte batterij na). We zijn trots op onszelf, al hebben we twee keer tot alle goden van het klassieke Griekenland en Rome moeten bidden om op tijd een naftstation tegen te komen, want in Nieuw-Zeeland kan je uren rondrijden zonder een dorp van enige betekenis tegen te komen, laat staan een Shell. Mensen die bijvoorbeeld Milford Sound bezoeken moeten rekenen op zo'n 240 kilometer zonder naft... Gelukkig zijn de goden ons beide keren gunstig gezind geweest; wat een zalig gevoel om die olie in je auto te zien vloeien nadat je die pijl op het dashboard steeds dieper en dieper in de rode zone hebt zien wegzakken... Zalig! We hebben de reis bewust zo goedkoop mogelijk proberen te houden, door in een tent te slapen en zelf te koken. Met het geld dat we daarmee hebben uitgespaard, kunnen we binnenkort een stuk van het tweede deel van ons project in Nieuw-Zeeland financieren. De komende dagen zullen we nog vreselijk veel dingen moeten organiseren voor ons verdere verblijf hier, maar van zodra we onze CAE-resultaten hebben (vanavond) zal ik daar wel meer over vertellen.
Slot: Tot slot wil ik beide families en alle vrienden bedanken om de weblog zo actief mee te volgen en voor alle reacties (via mail of via het reactieforum op de blog). Een van de redenen waarom we zoveel reisverslagen en foto's gepubliceerd hebben, is omdat we het gevoel hadden dat veel mensen onze avonturen in Nieuw-Zeeland ook effectief opvolg(d)en, vaak uit onverwachte hoek (bv. mensen die ik al (te) lang niet meer heb gezien). Dat werkt heel stimulerend. Ik heb nog niet alle mails beantwoord en iedereen bedankt voor de bemoedigende woorden en ik heb hier nog een hele lijst met vragen van jullie liggen, maar goed, we houden jullie in elk geval op de hoogte van de loop der zaken hier.
Groetjes, Pieter en Kaat
