Mijn stage bij youth Law

Beste allemaal,

Ik heb al een tijdje beloofd om eens een bericht op de weblog te plaatsen over mijn stage. Voor degenen die het niet weten, ik doe stage bij een vzw met de naam Youth Law. We werken er met in total 8 vaste werkkrachten, voornamelijk advocaten. Hun job is om advies te verstrekken voor jongeren tot en met 24 jaar die problemen ondervinden op vlakken zoals familie, criminaliteit, verkeer en onderwijs. Dit gebeurt meestal via de telefoon, maar ze kunnen ook de clienten ontmoeten en hen helpen bij het oplossen van de zaak. Ik werk er van maandag tot vrijdag van 10 tot 15 uur. Ze zijn wel flexible, dus ik mag ook wel eens een dagje vrijaf nemen, of eens wat vroeger vertrekken.

De sfeer is in ieder geval zeer goed. We zitten allemaal aan ons eigen bureau, maar in een grote ruimte, dus we zitten apart bijeen... Er is ook niet echt iemand die de baas is, en ze gaan redelijk informeel met elkaar om. Het is dus niet alleen hard werken, maar ook mopjes vertellen en vertellen wat we allemaal meemaken buiten de werkuren. Het zijn ook allemaal vrij jonge mensen die wel te vinden zijn voor een gezellige babbel.

De persoon die mij onder haar hoede heeft heet Neha Patel. zij moet er op toezien dat alles goed verloopt en dat ik werk heb. Ik krijg niet alleen werk van haar, maar ook van de anderen op het werk. Het leuke is, dat ze mij in zoveel mogelijk verschillende activiteiten proberen te betrekken. Een voorbeeld hiervan is dat ik vorige week woensdag met Ben (een andere collega uit Schotland) naar een school ben meegegaan waar ze een training sessie hadden met kinderen van 8 tot 10 jaar. Het was in de vorm van een spel gegoten en de bedoeling was dat ze zovaal mogelijk te weten kwamen over het feit dat kinderen fundamentele rechten hebben. Het was een zeer leuke ervaring. Van 20 tot 22 april ga ik, terug met Ben, naar Napier. Daar vindt een tweedaagse seminarie plaats met jongeren tussen 15 en 18 jaar over wergeving. Het moet jongeren aanzetten om werk te zoeken nadat ze van school komen en moet hen laten zien wat hun rechten en plichten zijn. Ik mag mee en ik mag zelfs een seminarie doen als ik dat wil. Ik weet nog niet of ik het ga doen, vermits ik neit veel weet over de employment wet in NZ.

Verder mag ik er ook bijzitten als clienten op afspraak komen en ik heb ook gevraagd of ik meemag gaan als er iemand een jongere moet vertegenwoordigen in bemiddeling. Ik neem ook regelmatig de telefoon op en luister naar het verhaal van de clienten. In het begin vond ik dit wel spannend, omdat het vaak emotionele telefoontjes zijn en omdat ik niet altijd begrijp wat ze zeggen, omdat het niet mijn moedertaal is en ik tegelijkertijd moet noteren wat ze zeggen. Sommige klanten hebben dan nog eens een vreselijk accent, wat het alleen maar erger gemaakt. Het is gewoon belangrijk om te tijd te nemen met de klanten en om ze te laten voelen dat je naar hen luistert. Naast al de leuke jobjes, moet ik ook wel eens stomme jobjes doen, administratie, maar dat hoort er nu eenmaal ook bij. Het is nog wel redelijk veel computer werk, maar ik vind het over het algemaan gezien interessant en leerrijk. Aan het einde van mijn stage krijg ik een verslag over mijn prestaties, wat natuurlijk heel goed op mijn cv gaat staan. Hopelijk is het dan wel een goed verslag :)!

De website van mijn stageplek is www.youthlaw.co.nz. Daar kan je zien waar ze zich zoal mee bezig houden en wie er zoal werkt. Het is wel een oude website, dus sommige van de mensen die erop staan werken er niet meer.

Veel groetjes, Kaat

Kiwifruit en flatgenoten (op aanvraag :-) )

Hoi iedereen,

Mercikes voor de reacties. We zijn blij dat onze teksten zo snel hun weg naar beide famillies hebben gevonden, zeker na zo'n lange periode van stilte (van onze kant). Ziehier een artikel over onze flatgenoten en over kiwi's, omdat daar vanuit Luxemburg vraag naar was.

Kiwi Als ik in Belgie aan een kiwi dacht, dacht ik in de eerste plaats aan fruit. Hier in Nieuw-Zeeland denk ik in de eerste plaats aan de bewoners van Nieuw-Zeeland, in de tweede plaats aan de kiwivogels en in de derde plaats aan het fruit. We hebben hier twee maanden rondgereisd zonder een kiwiplantage tegen te komen. Heel vreemd. Toen ik enkele weken geleden met
Kiwiana Tours op stap was heb ik echter enkele kiwiplantages gezien, in de Bay of Plenty (tussen Whakatane en Mount Manganui aan de oostkust van het noordereiland). Nieuw-Zeeland staat dus niet vol met kiwiplantages, integendeel zelfs. Voor mij is het ook een raadsel waar al die kiwi's dan vandaan komen die je in Belgie in de supermarkt aantreft. Tenzij die kiwiplantages in de Bay of Plenty genoeg produceren... voor heel de wereld! Kiwi's smaken hier trouwens net hetzelfde als in Belgie. Toch vind ik dat er qua eten enkele verschillen zijn tussen Belgie en Nieuw-Zeeland:

Dingen die in Nieuw-Zeeland smaakvoller zijn dan in Belgie (persoonlijke mening)
- Chocolademelk
- Lamsvlees (niet te evenaren, superlekker) (geen persoonlijke mening, maar een vaststaand feit!!!)
- Kip
- Allerlei zeedieren

Dingen die in Belgie smaakvoller zijn
- Kaas
- Melk
- Brood
- Koffiekoeken
- Fruitsap

Als je in Nieuw-Zeeland rondrijdt, bestaat het landschap voornamelijk uit bossen met varenplanten (enerzijds) en weilanden met granzende koeien en schapen of met groente- of graanteelt (anderzijds). Opvallend is ook dat hier bijzonder weinig echte industriezones zijn. Af en toe kom je wel eens een fabriek met rookpluimen tegen, maar toch heel sporadisch. Zelfs als je in Auckland een van de vulkaankegels beklimt en je kijkt in het rond (tot kilometers ver), kan je nergens schoorsteenpijpen of rookpluimen zien. Kortom, Nieuw-Zeeland is vooral een agrarisch land met een bevolking die dicht bij de natuur leeft (letterlijk en figuurlijk).

Flatgenoten Onze flat in Auckland delen we met Amar en Kevin. Amar is een Canadees met Indische ouders (die in Canada wonen). Hij werkt voor een computerbedrijf op wandelafstand van onze flat. Hoewel hij zich voornamelijk Canadees voelt, komen zijn Indische roots soms bovendrijven, vooral als hij begint te koken. Zijn gerechten zijn altijd stevig gekruid en de geur die vanuit de keuken komt binnenwaaien als hij aan het koken is doet me altijd watertanden, hmmmm. Kaat is de laatste tijd ook een aantal nieuwe recepten aan het uitproberen, met lekker eten als resultaat. Op culinair vlak zitten we hier goed ;-) Op alle vlak eigenlijk... Amar discussieert graag over wereldwijde issues zoals de economie en de politiek (vooral conspiracy theorieen enzo) en over allerlei dingen die hij op tv heeft gehoord of op internet heeft gelezen. Soms leidt dat weleens tot verhitte discussies, vooral als we er allevier een andere mening op nahouden. Voor de rest kijkt hij graag naar films en tv-programma's over mensen met bovennatuurlijke krachten. In zijn vrije tijd speelt hij graag poker (het kaartspel) met vrienden, waar hij blijkbaar goed in is want hij komt dikwijls terug met de pot (het geld waarvoor gespeeld wordt). Hij is ook een grote fan van de Simpsons. Rondreizen vindt hij maar niks, omdat je er veel geld aan uitgeeft en het je niet vooruithelpt in je leven of in je carriere. Voor Amar is een berg eerder een hindernis in het landschap dan een uitnodiging tot wandelen. Persoonlijk vraag ik me wel af hoe de Simpsons hem vooruithelpen in zijn carriere. Binnenkort gaat hij voor vijf weken naar Canada om zijn famillie te bezoeken.

Kevin is een kapper van beroep en blijkbaar een echte professional want hij heeft al een aantal prijzen gewonnen met zijn kapperskunst. We gaan hem (en Amar) zeker uitnodigen op onze trouw, en als ze komen dan kan Kevin ons haar onder handen nemen :-) Voor de rest schrijft hij kortverhalen over ontmoetingen tussen mensen en over emoties. Hij publiceert vooral in tijdschriften en heeft een eigen website op het internet. Kevin is een rasechte kiwi, geboren en getogen in het uiterste zuiden van Nieuw-Zeeland (Invercargill). Ik weet niet precies hoe het allemaal zit, maar ik denk dat hij ergens roots in Ierland heeft. Zijn Engels accent is in elk geval ook totaal anders dan dat van Amar. Hij heeft een plagerige vorm van humor waar je wel even aan moet wennen, maar nu zijn we het gewoon en vuren we gewoon terug als hij begint te plagen.

Kortom, twee prima gasten waar we het goed mee kunnen vinden. Momenteel wonen ze voor een week in het huis van vrienden (die in Australie zitten) om op de dieren te passen. Als ze terug zijn zullen we wel eens een foto'tje van hen trekken en in een berichtje plaatsen.

Zo, hopelijk geeft dat jullie een beter beeld :-) Als jullie nog vragen hebben: vuur maar af! Wordt er in Luxemburg op 14 maart eigenlijk gefeest om het getal Pi te vieren? Ingrid zei dat daar in Belgie aandacht aan wordt besteed. Heel grappig en merkwaardig eigenlijk.

Groetjes vanuit Auckland,

Aye brothers,

Pieter

Zes nieuwe berichten

Hoi iedereen,

Alles goed in Belgie, Luxemburg, Tanzania, Amerika en Spanje? (Hopelijk ben ik nu niemand vergeten) Na een lange periode van stilte hebben we zes nieuwe berichten op onze blog geplaatst. Ik hoop dat jullie af en toe nog eens naar onze website surfen, want we hebben een tijdje niets meer van ons laten horen. In elk geval hartelijk bedankt voor de aandacht! :-)

Kaat doet momenteel een stage bij Youth Law. Het valt allemaal goed mee, maar ze zal jullie daar zelf wel over vertellen in een van de volgende berichten.

Ik begin aan mijn laatste maand bij Kiwiana Tours. Mijn job bij deze reisorganisatie is totaal verschillend als mijn job als leerkracht geschiedenis, maar wel even interessant. Het klinkt misschien cliche, maar als leerkracht kan je veel objectiever zijn. Overlaatst was ik in een school en er komt een student naar mij om zich in te schrijven voor een daguitstap naar Hobitton, het dorpje waar de hobbits in Lord of the Rings leven (of leefden). Persoonlijk vind ik die uitstap allesbehalve interessant. Je moet die dag zes uur op een bus zitten (drie uur heen, drie uur terug, door een saaie, dichtbevolkte vlakte) om een aantal ingegraven huisjes te zien, waarvan er een aantal vervallen zijn en met onkruid overgroeid. Veel toeristen zeggen trouwens achteraf dat ze er meer van hadden verwacht. Welnu, als verkoper word ik dan verondersteld om die trip zo interessant mogelijk voor te stellen. Maar ik kan dat niet. Als ze mij vragen of het een interessante trip is, dan zeg ik gewoon dat het voor velen een tegenvaller is en dat je beter naar een van de prachtige natuurparken kan trekken. Als leerkracht word je nooit met zo'n zaken geconfronteerd, of toch veel minder.

Moet de verkoper naar de klanten gaan, of moeten de klanten naar de verkoper gaan? Stel, je komt tijdens de middagpauze in een zaal vol etende studenten terecht en het is je taak om ze warm te maken voor je weekendtrips. Dan zijn er in mijn ogen twee strategieen. Ofwel ga je van tafel tot tafel om uitleg te geven over je trips en om brochures uit te delen. Owel palm je voor jezelf een strategische tafel in (bij de ingang of ergens in het midden) waar je allemaal prachtige foto's van Nieuw-Zeeland en de verschillende activiteiten uitstalt en wacht je tot de studenten uit nieuwsgierigheid zelf een kijkje komen nemen. Persoonlijk vind ik de eerste strategie niet zo goed, omdat je dan voor velen te opdringerig bent en je minder jezelf kan zijn. Bovendien moet je aan iedereen altijd de ganse uitleg doen omdat je niet weet waar ze precies in geinteresseerd zijn. De tweede strategie is minder opdringerig, je weet sneller wat je klanten interessant vinden als ze over een bepaalde foto bezig zijn (bv. van een vulkaan of een bungeejump) en je kan op een meer natuurlijke manier een gesprek aanknopen. En van zodra er een aantal studenten naar de foto's aan het kijken zijn, komen er ook anderen toestromen omdat er 'blijkbaar iets te zien valt aan die tafel...'. Binnen Kiwiana Tours was er overlaatst een discussie met voorstanders van de ene strategie en voorstanders van de andere. We hebben nu een compromismodel uitgewerkt en zijn druk bezig met een aantal dingen te herorganiseren. Ik ben de laatste tijd onder andere bezig geweest met het uitwerken van het promotiemateriaal (met een kaart van Nieuw-Zeeland, foto's, enzovoort).

De sfeer bij Kiwiana Tours is steeds heel aangenaam en gemoedelijk. Soms zijn er wel stevige meningsverschillen, maar er wordt nooit iets persoonlijk genomen vanuit het besef dat iedereen het beste voorheeft voor de organisatie, en er is veel ruimte voor eigen inbreng. Het voordeel van zo'n kleine reisorganisatie is dat je veel verschillende dingen moet doen: promotiemateriaal uitwerken, de reizen promoten in de scholen, meegaan op de weekendtrips, enzovoort. Bij grote bedrijven heeft men vaak een iemand voor elke taak, hetgeen veel eentoniger is. Mijn favoriete taak bij Kiwiana Tours blijft toch nog altijd er als assistent-reisgids met de toeristen op uittrekken en hen rondleiden over de vulkanen, historische plaatsen, enzovoort. Dit weekend blijf ik thuis, maar volgend weekend zal ik vermoedelijk terug naar de vulkanenvlakte in Rotorua gaan, of naar het Tongariro National Park (afhankelijk van de grootte van de groep en enkele andere factoren). In de Paasvakantie moet ik een van de langere Paastrips mee begeleiden, als afsluiter voordat ik aan mijn Celta-cursus begin. Zo, hopelijk hebben jullie nu weer een beter zicht op waar ik tegenwoordig precies mee bezig ben in Nieuw-Zeeland. Mijn job bij Kiwiana Tours is maar van korte duur (slechts drie maanden), maar het is een bijzonder interessante ervaring en een unieke gelegenheid om eens van de privee te proeven.

Groetjes vanuit Auckland,

Pieter


Fotoverslag:

Over marketing gesproken... Welke vogels voelen zich het meest aangesproken?






Kaat in onze favoriete snackbar in Auckland.



Ook dit is Auckland. Voor de meesten is dit een vertrouwd beeld in Queen Street. In het beste geval denken we eens "oei, daar ligt een zwerver", maar twee seconden later is die gedachte weeral uit ons hoofd verdwenen. Logisch eigenlijk, wat zouden we anders moeten doen? Toch is het opvallend dat er nog maar weinig is dat ons echt kan raken, behalve als onze favoriete voetbalploeg verliest natuurlijk. Als iemand in een chatroom schrijft dat hij de volgende dag met een geweer naar een school gaat trekken om er een bloedbad aan te richten, dan ligt niemand daar van wakker want er staat zoveel van die onzin op het internet. De uitvinder van het internet heeft de mensheid een vrije, anonieme ruimte gegeven waarop iedereen vanalles kan publiceren en vanalles van het net kan halen zonder dat hij daarbij op de vingers wordt gezien. En wat is het resultaat: sociale remmingen vallen weg en we komen in een virtuele wereld terecht waar mannen met slechte bedoelingen anoniem op zoek kunnen gaan naar jonge meisjes, waar een moordenaar zijn moordplan in detail kan beschrijven zonder dat het au serieux wordt genomen, waar kinderen in een chatroom voor de kick afspreken om collectief zelfmoord te plegen en het dan ook effectief doen (zoals in Engeland is gebeurd). Het lijkt alsof de mensheid de pedalen is kwijtgeraakt. En het grootste probleem is de toegankelijkheid van dit alles! Nadat ik tijdens de heenvlucht naar Nieuw-Zeeland (een half jaar geleden) op het vliegtuig een filmpje over deze ganse problematiek heb gezien, heb ik eens de proef op de som genomen en de onschuldige zoekterm "tieners" op www.google.nl ingetypt. Je moet zelf maar eens nagaan waar je dan allemaal terechtkomt. Stel dat je zoon van school thuiskomt en hij moet voor de les biologie of godsdienst een spreekbeurt over tieners in elkaar steken. Wie gaat het zoonlief dan kwalijk nemen als hij om twee uur 's nachts nog achter de pc zit en hij lichtjes van zijn onderwerp is afgeweken?! We leven in een vrije wereld waarin alles op het web kan geplaatst worden en iedereen met iedereen in contact kan komen. Het zal een grote uitdaging in de eenentwintigste eeuw worden om als mensheid op een verantwoorde manier met die vrijheid om te springen. Ok, de preek is over. Sorry, ik ben weer veel te veel aan het afwijken van mijn foto over de zwerver in Queen Street.



Nog enkele foto's van mijn bungee jump in Taupo, intussen al een tijdje geleden.













Groetjes vanuit Auckland,

Pieter

De meest intense week van mijn leven

Hoi iedereen,

De prijs voor de spectaculairste ervaring uit mijn reiscarriere gaat naar… die bewuste dag in Turkije dat we zijn moeten wegvluchten uit een dorpje, achternagezeten door de lokale drugsmaffia nadat we getuige waren geweest van praktijken die het daglicht niet zo goed kunnen verdragen. Of naar... die dag in Zwitserland dat ik net aan een steenlawine ben ontsnapt omdat mijn klimijzers niet losgeraakten van mijn botinnen na het oversteken van een gletsjer. Of naar... die namiddag in Sardinie toen er een tornado over onze camping en over ons is geraasd en een spoor van vernieling heeft achtergelaten. Of naar... die ene dag in Nieuw-Zeeland toen we ons op een terrasje langs de Wanganui River hebben genesteld en de beste chocolademelk van ons leven hebben gedronken. Neen, sorry, de prijs voor spectaculairste ervaring uit mijn reiscarriere gaat niet naar Nieuw-Zeeland. Maar dit land aan de rand van de wereld gaat wel lopen met de prijs voor de meest intense week uit mijn leven.

Het was een week in februari waarin ik van de ene adrenalinekick naar de andere werd gesleurd, waarin alles groots en bijzonder was. Een week waarin ik alle emoties van het emotionele spectrum heb doorleefd. De voorbije twee dagen heb ik elk vrij moment achter de computer gezeten om deze speciale week aan het papier toe te vertrouwen. Door een copy-paste-fout ben ik echter alles kwijtgespeeld, elke letter, elke zin, net toen ik bijna klaar was. Ik ben zelden zo kwaad op mezelf geweest. De daaropvolgende drie minuten heb ik een kom ontbijtgranen, een glas appelsap en een kom warme cholademelk naar binnen gespeeld, om vijf uur in de namiddag. Vreemd hoe een mens van pure kwaadheid zo onbezonnen kan beginnen eten. Waarom toch deze tekst, over de meest intense week van mijn leven? Ik was liever de tekst over die stomme hommel kwijtgespeeld. Maar goed, het kwaad is geschied en er zijn ergere dingen in het leven. Het nieuws van de schietpartij in dat stadje in Duitsland was zelfs hoofdnieuws in Nieuw-Zeeland. Welk motief kan iemand hebben om zo’n bloedblad aan te richten? Het doet me denken aan het drama in dat kinderverblijf in Dendermonde? Welke reden kan iemand toch hebben om zo tekeer te gaan? Niemand begint toch zonder reden in het rond te schieten, of wel? Volgens Kaat gaat het waarschijnlijk om een jarenlange opstapeling van opgekropte gevoelens, een tikkende tijdbom die plots tot ontploffen komt. Je weet nooit wat er zich allemaal schuilhoudt onder die facade die we allemaal wel hebben. Back to the point, ik heb geen twee dagen tijd meer om de ganse tekst over die meest intense week uit mijn leven opnieuw te schrijven, maar ik wil het toch niet voor mezelf houden. Hopelijk vinden jullie het in orde dat ik een verkorte versie schrijf. Misschien is dat zelfs beter, want in deze drukke eenentwintigste eeuw wil ik niet teveel beslag leggen op jullie tijd. Bij Kiwiana Tours heb ik door ervaring geleerd dat mensen nog wel naar knappe foto’s van indrukwekkende landschappen willen kijken, maar niet geinteresseerd zijn in een lange tekst op een prikbord. Mijn ervaring heeft zelfs tot een serieus meningsverschil met mijn werkgever geleid. Persoonlijk zou ik meer met fotomateriaal (grote foto’s) willen werken om te tonen hoe mooi Nieuw-Zeeland is en zo de interesse van de potentiele klanten te wekken, terwijl mijn werkgever een ander strategie voor ogen heeft. Gelukkig hebben we een gulden middenweg gevonden waar we allebei achter staan. Maar goed, nu ben ik weer aan het afwijken, back to the point. Mijn ‘meest intense week’ loopt van een zaterdag tot een zaterdag in februari.

Meest intense week uit mijn leven: zaterdag tot woensdag

Een jaar geleden was ik een leerkracht geschiedenis in een middelbare school in Vilvoorde en had ik nog geen concrete plannen om naar het buitenland te trekken. Indien een toekomstvoorspeller me toen gezegd zou hebben dat ik binnen een jaar ‘een groep Aziatische toeristen zal rondleiden op een vulkaan in Nieuw-Zeeland’, dan zou ik hem zot hebben verklaard. Als hij dan ook nog eens zou zeggen dat ik op diezelfde dag ‘een bungeejump zal doen’, dan zou ik hem naar een psychiatrische instelling brengen. En als hij dan nog eens zou beweren dat ik ‘een dag later ten huwelijk zal worden gevraagd’, dan zou ik eigenhandig een muur rond de instelling metsen zodat hij nooit meer zou kunnen ontsnappen. Wat een bedrieger, wat een psychisch gestoorde nepvoorspeller! Maar gelukkig ben ik nooit zo’n Nostradamus tegengekomen. Gelukkig maar, want ik wil geen onterechte internering op mijn geweten hebben! Zuid-Koreanen rondleiden tussen de zwaveldampen en erop toekijken dat ze op de paadjes blijven, vijftig meter naar beneden storten met het besef dat je leven letterlijk aan een (zijden?) draadje hangt, thuiskomen en verrast worden met een mooi gedekte tafel, een stralende Kaat, een heerlijk diner en een huwelijksaanzoek: wat een weekend! Wil je met me trouwen Pieter? Die zes woorden zijn dagenlang in mijn hoofd blijven nagalmen. Het deed goed om er telkens opnieuw naar te luisteren. Zou Kaat ook zoveel naar mijn twee letters hebben geluisterd?

Meest intense week uit mijn leven: donderdag

Donderdagochtend had ik geen zin om te gaan werken. Ik keek er vooral tegenop om Queen Street voor de zoveelste keer af te wandelen. Weer diezelfde krantenkiosk, dezelfde winkeltjes, dezelfde duiven op het voetpad. Na een tijdje wordt zelfs de drukste winkelstraat van Auckland eentonig. Maar toen bedacht ik dat het weleens aan mijn eigen instelling zou kunnen liggen. Wat als ik nu eens met een ‘pluk-de-dag-mentaliteit’ over straat zou lopen en interesse zou tonen voor de mensen die ik er tegenkom? Zo gezegd, zo gedaan. De eerste mensen die ik op mijn pad ontmoet zijn twee travestieten op het kruispunt van Queen Street and Karangahape Road. Hmmm, misschien heb ik een slechte dag uitgekozen om mijn Carpe-Diem-instelling uit te proberen. Maar neen Pieter, weg met die discriminerende vooroordelen, weg ermee! Ik loop op het duo af om ze een vraag te stellen, maar ik bedenk me opeens iets. Moet ik hen nu met ‘mijnheer’ of ‘mevrouw’ aanspreken? En is het niet vreemd om zomaar zonder reden twee travestieten op een kruispunt aan te spreken? Ik besluit om gewoon door te lopen, maar het blijft me wel bezighouden. Allerlei bedenkingen spoken door mijn hoofd. Is het niet raar dat sommige mensen ‘half-man’ en ‘half-vrouw’ zijn, dat het geslacht van sommige mensen voor discussie vatbaar is? Worden mensen niet verondersteld om ofwel het ene, ofwel het andere te zijn? Ai, dat had ik beter niet gedacht. Nu ben ik zeker zo’n conservatieveling die niet aan de vrije westerse wereld en zijn waarden wil toegeven. Ben ik echt een conservatieveling, iemand die niet in deze moderne wereld thuishoort? Een beklemmende gedachte, ik word er helemaal stil van.

Ik loop verder. Iets verderop speelt er zich een bijzonder tafereel af. Een jonge vrouw en een iets oudere man zitten midden op het voetpad tegen elkaar te schaken. Naast de vrouw ligt een papier waarop geschreven staat dat haar moeder op sterven ligt in een hospitaal in Antananarivo (Madagaskar) en dat ze op deze manier geld probeert in te zamelen voor haar vlucht naar Afrika. Een schaakspel tegen haar kost 3 dollar. Het is een hele uitdaging om haar te verslaan, want ze speelt razendsnel en bijzonder intelligent. Persoonlijk vind ik schaakspelen tegen de tijd niet zo leuk, zeker niet als de schaakklok op zes minuten staat ingesteld. Ik laat me dus niet verleiden tot een spelletje, maar ik kijk wel met interesse toe hoe ze andere voorbijgangers genadeloos verslaat. Wat een bizarre wereld toch: schaken op voetpad om je stervende moeder in Afrika te kunnen bezoeken?!

Ik wandel verder. Plots zie ik een man staan die een vreedzame betoging houdt tegen de Communistische Partij in China. Hij sleurt een bord met zich mee waarop een aantal teksten staan en een grote foto van een student die vier tanken tegenhoudt op het Tiananmen plein in Peking. Inderdaad, die wereldberoemde foto uit 1989. Ik loop naar hem toe en vraag wat die foto met het hedendaagse China te maken heeft. Hij vertelt me dat de situatie in het communistische China nooit veranderd is en dat er ook vandaag allerlei wanpraktijken plaatsvinden die niet in de wereldpers vermeld worden. Hij laat een aantal foto’s zijn van mensen zonder armen of benen, mensen die zich tegen het regime hebben verzet. Over een vrije wereld gesproken... In zijn thuisland zou men hem al lang hebben opgepakt indien hij met die foto’s over straat zou lopen. Zeer aangrijpend, maar ik begrijp niet goed waarom hij het steeds over het communistische China heeft. Mij leek China eerder een land waar rechtlijnige kapitalisten de plak zwaaien en waar waarden als ‘gelijkheid’ en ‘gedeelde welvaart’ niet prioriteir zijn. Maar ik kan verkeerd zijn, ik heb nog nooit de gelegenheid gehad om een kijkje te nemen achter de schermen van de Chinese politiek. Wat ik hier schrijf zijn dus bedenkingen, geen feiten. Na zijn uitleg geeft hij me nog een tijdschrift met negen kritische artikels over het communisme in China en probeert hij me warm te maken voor een soort van meditatie-oefeningen. Hij voegt eraan toe dat deze spirituele vorm van meditatie verboden is in China. Spiritualiteit als politiek statement en als uiting van verzet. Het doet me denken aan een bizar krantenartikel dat ik tijdens onze reis op het Zuidereiland had gelezen. Daarin stond dat een van de mysterieuze beelden op het Paaseiland aan de plaatselijke dorpschef had gevraagd om naar Parijs op pelgrimstocht te mogen gaan, om daar spirituele energie uit te stralen om zo de opgang van het westerse materialisme een halt toe te roepen. Wie dit allemaal ongeloofwaardig vindtm, moet de volgende link maar eens bekijken: http://www.independent.co.uk/news/world/australasia/easter-island-statue-to-make-a-pilgrimage-to-paris-1128215.html

Die avond kon geraakte ik maar niet in slapen. Schaken om een zieke moeder in Madagaskar te kunnen bezoeken, mensen zonder een duidelijk afgebakend geslacht die ik niet durf aanspreken, kapitalisten in een communistisch land, sprekende beelden op Paaseiland die spirituele energie in Frankrijk willen uitstralen, ...: het bleef door mijn hoofd spoken. Wat een bizarre wereld toch! Een pluk-de-dag-mentaliteit is best wel interessant, maar ook wel zwaar voor je hoofd...

Meest intense week uit mijn leven: vrijdag

Het meest bijzondere moment van de week was ongetwijfeld het huwelijksaanzoek van Kaat, maar het meest indrukwekkende moment vond vrijdagavond plaats. Wie had gedacht dat dat moment ons door het filharmonisch orkest van Auckland bezorgd zou worden. Elk jaar geeft dit orkest een gratis optreden in het Auckland Domain, in de krater van een hotspot-vulkaan (cfr. supra). Best wel een spectaculaire locatie voor een vleugje klassieke muziek. Als voorlaatste nummer kondigt de dirigent de 1812 ouverture van Tchaikovsky aan. Het begint braaf en romantisch, met het koor dat het beste van zichzelf geeft en de strijkers die de melodie vervolgens overnemen. Op de achtergrond laten een twintigtal soldaten in legeruniform zes kanonnen aanrukken, gevuld met buskruit maar zonder kogels. Wanneer het refrein weerklinkt, komt alles tot ontploffing. Felle groene laserkanonnen worden ontstoken, de kanonnen vuren het ene salvo na het andere af en het vuurwerk knalt er maar op los. De grond davert onder al het geweld. Binnen de korste tijd is de krater gevuld met een mysterieuze rook die naar buskruit stinkt en die allerlei kleuren aanneemt door de ontploffende vuurpeilen. We zijn niet meer naar een optreden van het filharmonisch orkest aan het luisteren, maar we staan midden op het slagveld van Napoleon! Plotseling word ik door een onbeschrijflijke angst overvallen. Het besef dat we in de krater van een vulkaan boven een gigantisch kokend magmareservoir staan, werkt verlammend. Het lijkt alsof de grond elk moment kan openscheuren en de lava tervoorschijn zal spuiten. En wat als de zwaveldampen zich vermengen met de buskruit? De grond davert, maar verder gebeurt er niets. Het vuurwerk bereikt een climax en dan is het gedaan. De instrumenten worden neergelegd, de stemmen zwijgen, de kanonnen vuren hun laatste salvo af en de dirigent keert zich naar het publiek om het daverende applaus te ontvangen. Ik applaudiseer niet mee, want ik sta stokstijf aan de grond genageld. Na een tijd valt alles gelukkig terug in zijn plooi. Op internet heb ik een filmpje van dit optreden gevonden. Jammer genoeg is het van slechte kwaliteit (vooral het geluid) en stond de filmer redelijk ver van het podium. Toch is het, denk ik, de moeite om te bekijken, vooral de laatste drie minuten (van 8:00 tot 10:45) wanneer het vuurwerk naar zijn climax toegaat en het publiek uit de bol gaat. Het filmpje noemt ‘Finale to 2009 Starlight Symphony: Tchaikovsky's 1812 Overture’ en is gemakkelijk terug te vinden als je deze titel op www.video.google.com intypt. Het andere filmpje dat dan tevoorschijn komt, ‘Auckland Starlight Symphony 2009 Finale’ is van betere kwaliteit, maar toont alleen de laatste 48 seconden van het optreden. Toch het bekijken waard. Ik krijg er nog altijd kippenvel van als ik naar die filmpjes kijk, hoewel het niets is in vergelijking met daar live vlak voor het podium te staan.

Als laatste nummer heeft het orkest het volkslied van Nieuw-Zeeland gespeeld. Het was echt bizar dat al die Aziaten rondom ons het uit volle borst meezongen. Auckland is half Aziatisch. Op de straten loopt het vol met Aziaten en in Queen Street heb je de ene suchibar na de andere, afgewisseld met Chinese restaurants en Zuid-Koreaanse take-aways. Als je op Auckland Airport landt en je neemt de bus naar Dowtown Auckland, kom je precies ergens in Japan terecht. Maar schijn bedriegt, die Aziaten voelen zich meer ‘Nieuw-Zeelands’ dan je op het eerste gezicht zou denken. Echt bijzonder om toe te zien hoe ze allemaal het nationale volkslied meezingen, allemaal. Over integratie gesproken. Ik wil het sportpaleis in Antwerpen en eens vol Antwerpenaars willen stoppen om te zien hoeveel er daarvan het Belgische volkslied meezingen. Ik heb het vermoeden dat het resultaat iets minder spectaculair zal zijn. Maar geen kritiek, ik geraak zelf ook niet verder dan de eerste drie woorden.

Meest intense week uit mijn leven: zaterdag

Zaterdag is er niets speciaals gebeurd. Ik neem deze dag er gewoon bij omdat een week met zes dagen zo raar klinkt, nietwaar? Ik heb deze dag vooral uitgerust om te bekomen van mijn intense week. Dat lijkt me wel verantwoord. Zelfs God had een dag rust nodig na de meest intense week uit Zijn leven.

Ziezo, dat was mijn meest intense week uit mijn leven. Uiteindelijk is het toch nog een lange tekst geworden. Er zal veel moeten gebeuren om deze week van de troon te stoten. Maar je weet nooit, we zien wel wat het leven nog voor mij in petto heeft.

Groetjes vanuit Auckland,

Pieter

Auckland toch...

Hoi iedereen,

Het is intussen al een half jaar geleden dat ik de skyline van Auckland voor het eerst zag. Mijn eerste indrukken van de stad waren eerder negatief: roekeloze bestuurders op de baan, verkeerslichten die niet leken te werken, drukken winkelstraten zonder ambiance, een totale afwezigheid van mooie historische gebouwen of gezellige pleintjes, en een klimaat waar geen mens aan uit kan.

De Sky Tower straalde nog wel wat karakter uit, maar in vergelijking met de Eifeltoren, de toren van Pisa of zelfs het Jezusstandbeeld in Rio stelt deze pilaar niet zoveel voor. Het is het hoogste gebouw op het zuidelijk halfrond, maar dat is geen grootse prestatie vermits alle wolkenkrabbers van enige betekenis op het noordelijk halfrond terug te vinden zijn. De Sky Tower ziet er eerder uit als een betonnen brugpijler met daarop de controletoren van een luchthaven met daar nog eens bovenop een televisiezendmast en een rood lampje dat heel voorspelbaar aan en uit flitst zonder in ritme te varieren. Kortom, mijn eerste indrukken waren niet geweldig.

Maar nu, zes maanden later, sta ik op het balkon van onze flat naar diezelfde Sky Tower te kijken en denk ik terug aan alle heerlijke momenten die ik hier beleefd heb. In mei vliegen we terug naar Belgie: het zal pijn doen om afscheid te nemen van deze stad met zijn betonnen pilaar en zijn drukke straten. Auckland is uniek en werkt verslavend. Ja, verslavend! De eerste sigaret smaakt ook vies, maar na een tijd kan je niet meer zonder. Nuja, niet dat ik daarover kan meepraten, maar toch. In deze stad heb ik de meest intense week van mijn leven beleefd, een week om nooit meer te vergeten (in het bovenstaande blogartikel meer daarover).

Groetjes vanuit Auckland,

Pieter

Hoi iedereen,

Rangitoto en Motutapu: twee eilanden in de baai van Auckland die slechts op tien meter van elkaar liggen, maar totaal verschillend zijn. Rangitoto Island is volledig vulkanisch, dichtbegroeid met woud en dateert uit de late (Europese) Middeleeuwen. Motutapu Islands is veel ouder, staat vol met grazend vee en heeft een volledig ander type vegetatie. Als je over de tien meter lange brug van Rangitoto Island naar Motutapu Island wandelt, kom je van een wereld van "lavastenen en weelderige vegetatie" in een wereld van "gras, koeien en zand" terecht. Heel bizar. Beide eilanden, met hun overweldigende natuur, zijn vanuit Downtown Auckland met de ferry te bereiken (slechts een half uurtje). Een ideale manier dus om het drukke stadsleven te onvluchten en de benen eens te strekken. Vorige zondag zijn Kaat en ik er dus op uitgetrokken en zijn we van Rangitoto naar Motutapu gewandeld. Een heerlijke uitstap; het enige minpuntje was een vervelende hommel die me niet met rust wou laten (onder de foto's meer daarover). De onderstaande foto's zijn voornamelijk van Motutapu Island, vermits we al eens op Rangitoto Island waren geweest en het fotoverslag daarvan ergens in het archief terug te vinden is (oktober 2008).

Fotoverslag:

Rangitoto Island getrokken vanop Motutapu Island. Op de foto is duidelijk te zien hoe verschillend beide eilanden zijn en hoe ze slechts door enkele meters zeewater van elkaar gescheiden worden.

Motutapu Island

When we arrived yesterday morning at Rangitoto Island, there was this annoying bumblebee who kept circling around my head without having a break. I tried to run away, but I couldn’t get rid of her. She spoiled the beautiful scenery and, to make matters worse, she came closer and closer. Furious as I was, I slapped her in the face and she fell all the way down with her back towards the ground. One moment of violence that would change our lives forever. She was helpless, her legs pointing to the sky where she used to fly around in freedom. She was struggling to turn upside down, but without results. I felt sorrow for her and deeply regretted my act of violence. So, I reached her a leaf to cling onto and she managed to gain her freedom back. She seemed grateful to me and flew away with a mysterious smile on her face. Although, that’s what I thought she did, but all the way from Rangitoto to Motutapu she followed me without being noticed. After a long walk on the volcanic island and a gentle stroll on the other one, we (Kate and I) settled under a blooming Pohutukawa tree to have lunch. Suddenly, the bumblebee landed on one of my legs, stung me as hard as she could and flew away quickly to avoid another slap in the face. I was left with a sharp pain in my leg and a head full of questions. Why did she do that? What has made her gratefulness turn into hate? For a second I thought that it might have been two different bumblebees, but I realised soon that such a coincidence doesn’t exist. So, then why did this grateful bumblebee follow me and why did she end up attacking her hero? Nothing happens randomly, there must be a good reason for her strange behaviour. I couldn’t stop thinking about it, and at night she even haunted me in my dreams. But when I woke up this morning I suddenly realised that she must have felt the social pressure of the other wasps and bumblebees in the Pohutukawa tree. She had no other choice but stinging me to save her reputation. After all, bumblebees and human beings aren’t supposed to live happily together, are they? I have to blame the painful leg on myself, because the choice to have lunch under the Pohutukawa tree was all mine. An instructive experience! (Sorry voor de plotse taalbreuk, maar mijn flatgenoot had gezegd dat ik mijn bizarre ervaring moest neerschrijven nadat ik erover verteld had. Hij is Engelstalig en schrijver van beroep en ik denk dat hij om de een of andere reden geinteresseerd is in gefantaseerd insectengedrag voor het schrijven van kinderboeken.)

Groetjes vanuit Auckland,

Pieter

Bay of Islands met Kiwiana Tours

Hoi iedereen,

Vorig weekend stond er een trip met Kiwiana Tours naar de Bay of Islands op het menu. Omdat ik nog nooit in die regio was geweest, moest ik dit keer geen toeristen rondleiden, maar gewoon wat meereizen om het gebied te leren kennen. Tot zover de theorie, nu de praktijk. Zondag was Dave buiten strijd omdat hij de dag ervoor zijn rug had bezeerd met het inladen van de bus. Dus, wie schoot er dan over om met de toeristen op stap te gaan...? Voila! Een stratenkaart in mijn linkerhand, een horde toeristen achter mijn rug, een brandende zon boven mijn hoofd, en... follow the guide. Alles is goed verlopen en we hebben alle bezienswaardigheden gevonden. Alleen had ik de snelheid van een groep toeristen een beetje overschat: toen we na onze wandeling terug in het haventje van Russel aankwamen konden we nog net de ferry zien wegvaren. Maar goed, uiteindelijk zijn we toch veilig teruggeraakt.

De Bay of Islands staat bekend om zijn prachtige kleuren. Het water is er appelblauwzeegroen, de stranden parelwit, de heuvels lichtgroen, de lucht staalblauw, enzovoort. Echter, toen wij er vrijdagavond aankwamen zag alles er grijs uit. Die nacht heeft het nonstop geregend en gewaaid, een heuse zondvloed. De volgende dag voerde de busrit langs kolkende, bruine rivieren en ondergelopen dorpjes. Onze eindbestemming was Cape Reinga en Ninety Mile Beach. Cape Reinga is een woeste kaap met een vuurtoren en enkele steile kliffen, helemaal in het uiterste noorden van Nieuw-Zeeland. Het is de plaats waar de Tasman Sea en de Pacific Ocean vijandig op elkaar inbeuken (een gevecht dat de Tasman Sea nooit kan winnen overigens). De regio "Ninety Mile Beach" is zo speciaal en zo anders dan de rest van Nieuw-Zeeland dat je je ergens in Noord-Afrika waant als je er rondrijdt. Wegen zijn er niet, alleen gigantisch hoge duinen, een eindeloos strand en rivierbeddingen met waadvogels. Je kan de streek bezoeken met een bus, die zich 150 kilometer lang door het duinlandschap kronkelt en de rivierbeddingen als wegen gebruikt.

Ondergelopen wegen na de hevige regenval (overigens geen zeldzaam fenomeen in Nieuw-Zeeland)
















De regio "Ninety Mile Beach"



Reusachtige zandduinen





Een van de vele "wegen" in het gebied .









Op stap in de Bay of Islands


Een meeuw met een typische meeuwenblik (inzoomen op de ogen)






Een idyllisch strandje (als je er geraakt...)


Dolfijnen...


Groetjes, Pieter

Queen Mary 2 did not live up to expectations

Hoi iedereen,

Enkele blogberichten geleden had ik jullie een prachtig fotoverslag beloofd van de Queen Mary 2, de moeder der cruiseschepen. Wegens veiligheidsredenen heeft men haar echter in de commerciele haven van Auckland aangemeerd, ver weg achter hekken, containers, kranen en andere obstakels verstopt. Heel jammer. De foto's zijn dus niet zo indrukwekkend als ik gehoopt had.

Groetjes, Pieter