Marlborough Sounds
Het zuiverste water ter wereld (omgeving van Takaka)
Verse mosseltjes
Abel Tasman en onze kajaktocht
Een typische weg in Nieuw-Zeeland: meestal verhard, soms niet, maar altijd midden in de natuur.
Hoi iedereen,
Het is al meer dan een week geleden dat we de Tongariro Crossing hebben gedaan; hoog tijd dus om jullie op de hoogte te brengen van onze meest recente avonturen. De natuur is hier zo overweldigend mooi dat we een bladzijde vol zouden kunnen schrijven over elke bloem, boom of bergtop die we hier tegenkomen. Soms zijn we zo overprikkeld van al dat moois dat het een hele verademing zou zijn om eens door een vallei met chemische fabrieken te kunnen rijden, maar die zijn hier helaas niet. De vulkaanvlakte in Rotorua heeft er wel iets van weg, maar het blijft natuur, hoezeer de zwaveldampen ook hun best doen om je in een industriele sfeer onder te dompelen (grapje).
Hier enkele hoogtepunten van de voorbije week:
Wellington
Een kleine week geleden liepen we rond het middaguur door Wellington, de hoofdstad van Nieuw-Zeeland, om de sfeer in het stadscentrum op te snuiven. Zeer merkwaardig! We zaten precies in een 'ghosttown', alsof men de hele stad had ontruimd na een tsunami-alarm en men ons alleen had achtergelaten. Alle winkels waren gesloten, er reden geen (of nauwelijks) auto's door de drukke straten, geen voetgangers op het voetpad en op het hoofdplein was ook al (bijna) niemand te bekennen. De stilte die er heerste was even beklemmend als de stilte op de top van de vulkaan die ik elnkele dagen daarvoor had beklommen. We wilden al een heuvel oprennen om aan de aanrollende vloedgolf te ontsnappen, maar gelukkig beseften we op tijd dat het kerstdag was. Blijkbaar trekken de Nieuw-Zeelanders op 25 december massaal weg uit de grote steden om kerstmis ergens in de natuur te vieren. Veel Kiwi's gaan dan met de ganse familie naar het strand om er te BBQ'en en wat in de zee te zwemmen. Dus, een stad zonder mensen en verkeer, geen kerstversiering of kerstbomen, geen gluhwein en zingende engelenkoortjes, onze families aan de andere kant van de wereld, een helder blauwe lucht, een brandende zon, en meer dan 25 graden: over kerstsfeer gesproken... Het enige dat me nog een beetje aan kerstmis deed denken waren de verkeerslichten met hun sfeervolle groene en rode lampjes die van tijd tot tijd versprongen. Uiteindelijk zijn we een nachtwinkel zonder sluitingsdagen binnengestapt om een diepvrieslasagna te kopen om toch nog iets te eten te hebben 's avonds. En dan te bedenken dat we onze reis met opzet zo gepland hadden dat we met kerstmis in Wellington zouden zijn om er van de ambiance te genieten. De volgende avond hebben we de schade wel ingehaald en zijn we in een goed restaurantje gaan eten (heerlijk lamsvlees, hmm, en een lekkere spaghetti voor Kaat).
Wellington-Motueka
Na ons verblijf in Wellington hebben we de ferri naar Picton op het zuidereiland genomen. Onze eerste twee nachten hebben we in Havelock geslapen, een goede uitvalsbasis om de Marlborough Sounds te verkennen (een prachtig natuurpark). De twee daaropvolgende nachten zaten we in Takaka, vanwaar we het Abel Tasman National Park hebben bezocht. Deze twee natuurparken zijn echt heel mooi, met stranden die precies recht uit een reisbrochure met exotische bestemmingen komen; goudgele zandstranden omzoomd met dichtbegroeide wouden, een helderblauwe zee, heerlijke mosseltjes die je als toerist zomaar uit de zee mag plukken en 's avonds in de jeugdherberg kan klaarmaken, zeehonden die op een rots liggen te zonnebaden, ...
Jammer genoeg zijn de foto's soms zo'n flauw afkooksel van hoe het in de realiteit was. Beeld je het volgende maar eens in. Na twee uur peddelen tijdens een eendaagse kajaktocht in Abel Tasman in de stille oceaan bereik je eindelijk het eilandje dat maar niet dichterbij leek te komen. Manoeuvrerend tussen de uitstekende rotsen probeer je dichterbij de rotskust te komen om de zeehonden te observeren. Vervolgens is het een hele kunst om een scherpe, rechte foto te trekken, want die kajak wiebelt heen en weer over de golven en die beesten zitten niet altijd even stil. Gelukkig heeft Kaat een vaste hand voor dat soort dingen, dezelfde hand waarmee ze op de kermis in Luxemburg het pistool heeft vastgehouden dat haar een reusachtige bij (of wesp) heeft opgeleverd. Het resultaat is dan een gewone foto van een zeehond op een rots, een foto die iedereen in de eerste de beste dierentuin kan trekken. Hetzelfde kan gezegd worden van de strand- en de natuurfoto's die zelden weergeven wat het was om daar te staan in werkelijkheid. Er zijn natuurlijk ook van die meesterfotografen die het omgekeerde doen en er in slagen om alledaagse taferelen tot kunst te verheffen. Respect!!! Oei, oei, oei, ik wil daarmee niet zeggen dat we zo'n klungelaars zijn die prulfoto's trekken van mooie taferelen, maar eerder dat de natuur hier zo indrukwekkend is dat je ze onmogelijk in al haar glorie op de gevoelige plaat kan vastleggen. De wereld van de fotografie is intrigerend, maar ik vraag me oprecht af wat het krachtigste wapen is om de sfeer hier over te brengen: het beeld of het woord?
Tentje
We hebben trouwens een tentje gekocht om de komende vier weken te kamperen op het zuidereiland. Zo hebben we meer vrijheid en moeten we niet telkens op voorhand onze accommodatie boeken, en hetis ook veel goedkoper (de jeugdherbergen zijn hier redelijk duur). We hebben uitgerekend dat we na 4 nachten al de prijs van het tentje en het donsdeken uitgespaard zullen hebben. Gelukkig is de naft hier gevoelig goedkoper dan in Belgie (ongeveer 60 eurocent per liter), maar op al die kronkelende bergweggetjes leg je veel afstand op de kilometerteller af terwijl je nauwelijks vooruitkomt op de kaart...
Zonnige groetjes vanuit Motueka (waar we inmiddels zijn aanbeland)
Pieter en Kaat.
