Zes nieuwe berichten

Hoi iedereen,

Alles goed in Belgie, Luxemburg, Tanzania, Amerika en Spanje? (Hopelijk ben ik nu niemand vergeten) Na een lange periode van stilte hebben we zes nieuwe berichten op onze blog geplaatst. Ik hoop dat jullie af en toe nog eens naar onze website surfen, want we hebben een tijdje niets meer van ons laten horen. In elk geval hartelijk bedankt voor de aandacht! :-)

Kaat doet momenteel een stage bij Youth Law. Het valt allemaal goed mee, maar ze zal jullie daar zelf wel over vertellen in een van de volgende berichten.

Ik begin aan mijn laatste maand bij Kiwiana Tours. Mijn job bij deze reisorganisatie is totaal verschillend als mijn job als leerkracht geschiedenis, maar wel even interessant. Het klinkt misschien cliche, maar als leerkracht kan je veel objectiever zijn. Overlaatst was ik in een school en er komt een student naar mij om zich in te schrijven voor een daguitstap naar Hobitton, het dorpje waar de hobbits in Lord of the Rings leven (of leefden). Persoonlijk vind ik die uitstap allesbehalve interessant. Je moet die dag zes uur op een bus zitten (drie uur heen, drie uur terug, door een saaie, dichtbevolkte vlakte) om een aantal ingegraven huisjes te zien, waarvan er een aantal vervallen zijn en met onkruid overgroeid. Veel toeristen zeggen trouwens achteraf dat ze er meer van hadden verwacht. Welnu, als verkoper word ik dan verondersteld om die trip zo interessant mogelijk voor te stellen. Maar ik kan dat niet. Als ze mij vragen of het een interessante trip is, dan zeg ik gewoon dat het voor velen een tegenvaller is en dat je beter naar een van de prachtige natuurparken kan trekken. Als leerkracht word je nooit met zo'n zaken geconfronteerd, of toch veel minder.

Moet de verkoper naar de klanten gaan, of moeten de klanten naar de verkoper gaan? Stel, je komt tijdens de middagpauze in een zaal vol etende studenten terecht en het is je taak om ze warm te maken voor je weekendtrips. Dan zijn er in mijn ogen twee strategieen. Ofwel ga je van tafel tot tafel om uitleg te geven over je trips en om brochures uit te delen. Owel palm je voor jezelf een strategische tafel in (bij de ingang of ergens in het midden) waar je allemaal prachtige foto's van Nieuw-Zeeland en de verschillende activiteiten uitstalt en wacht je tot de studenten uit nieuwsgierigheid zelf een kijkje komen nemen. Persoonlijk vind ik de eerste strategie niet zo goed, omdat je dan voor velen te opdringerig bent en je minder jezelf kan zijn. Bovendien moet je aan iedereen altijd de ganse uitleg doen omdat je niet weet waar ze precies in geinteresseerd zijn. De tweede strategie is minder opdringerig, je weet sneller wat je klanten interessant vinden als ze over een bepaalde foto bezig zijn (bv. van een vulkaan of een bungeejump) en je kan op een meer natuurlijke manier een gesprek aanknopen. En van zodra er een aantal studenten naar de foto's aan het kijken zijn, komen er ook anderen toestromen omdat er 'blijkbaar iets te zien valt aan die tafel...'. Binnen Kiwiana Tours was er overlaatst een discussie met voorstanders van de ene strategie en voorstanders van de andere. We hebben nu een compromismodel uitgewerkt en zijn druk bezig met een aantal dingen te herorganiseren. Ik ben de laatste tijd onder andere bezig geweest met het uitwerken van het promotiemateriaal (met een kaart van Nieuw-Zeeland, foto's, enzovoort).

De sfeer bij Kiwiana Tours is steeds heel aangenaam en gemoedelijk. Soms zijn er wel stevige meningsverschillen, maar er wordt nooit iets persoonlijk genomen vanuit het besef dat iedereen het beste voorheeft voor de organisatie, en er is veel ruimte voor eigen inbreng. Het voordeel van zo'n kleine reisorganisatie is dat je veel verschillende dingen moet doen: promotiemateriaal uitwerken, de reizen promoten in de scholen, meegaan op de weekendtrips, enzovoort. Bij grote bedrijven heeft men vaak een iemand voor elke taak, hetgeen veel eentoniger is. Mijn favoriete taak bij Kiwiana Tours blijft toch nog altijd er als assistent-reisgids met de toeristen op uittrekken en hen rondleiden over de vulkanen, historische plaatsen, enzovoort. Dit weekend blijf ik thuis, maar volgend weekend zal ik vermoedelijk terug naar de vulkanenvlakte in Rotorua gaan, of naar het Tongariro National Park (afhankelijk van de grootte van de groep en enkele andere factoren). In de Paasvakantie moet ik een van de langere Paastrips mee begeleiden, als afsluiter voordat ik aan mijn Celta-cursus begin. Zo, hopelijk hebben jullie nu weer een beter zicht op waar ik tegenwoordig precies mee bezig ben in Nieuw-Zeeland. Mijn job bij Kiwiana Tours is maar van korte duur (slechts drie maanden), maar het is een bijzonder interessante ervaring en een unieke gelegenheid om eens van de privee te proeven.

Groetjes vanuit Auckland,

Pieter


Fotoverslag:

Over marketing gesproken... Welke vogels voelen zich het meest aangesproken?






Kaat in onze favoriete snackbar in Auckland.



Ook dit is Auckland. Voor de meesten is dit een vertrouwd beeld in Queen Street. In het beste geval denken we eens "oei, daar ligt een zwerver", maar twee seconden later is die gedachte weeral uit ons hoofd verdwenen. Logisch eigenlijk, wat zouden we anders moeten doen? Toch is het opvallend dat er nog maar weinig is dat ons echt kan raken, behalve als onze favoriete voetbalploeg verliest natuurlijk. Als iemand in een chatroom schrijft dat hij de volgende dag met een geweer naar een school gaat trekken om er een bloedbad aan te richten, dan ligt niemand daar van wakker want er staat zoveel van die onzin op het internet. De uitvinder van het internet heeft de mensheid een vrije, anonieme ruimte gegeven waarop iedereen vanalles kan publiceren en vanalles van het net kan halen zonder dat hij daarbij op de vingers wordt gezien. En wat is het resultaat: sociale remmingen vallen weg en we komen in een virtuele wereld terecht waar mannen met slechte bedoelingen anoniem op zoek kunnen gaan naar jonge meisjes, waar een moordenaar zijn moordplan in detail kan beschrijven zonder dat het au serieux wordt genomen, waar kinderen in een chatroom voor de kick afspreken om collectief zelfmoord te plegen en het dan ook effectief doen (zoals in Engeland is gebeurd). Het lijkt alsof de mensheid de pedalen is kwijtgeraakt. En het grootste probleem is de toegankelijkheid van dit alles! Nadat ik tijdens de heenvlucht naar Nieuw-Zeeland (een half jaar geleden) op het vliegtuig een filmpje over deze ganse problematiek heb gezien, heb ik eens de proef op de som genomen en de onschuldige zoekterm "tieners" op www.google.nl ingetypt. Je moet zelf maar eens nagaan waar je dan allemaal terechtkomt. Stel dat je zoon van school thuiskomt en hij moet voor de les biologie of godsdienst een spreekbeurt over tieners in elkaar steken. Wie gaat het zoonlief dan kwalijk nemen als hij om twee uur 's nachts nog achter de pc zit en hij lichtjes van zijn onderwerp is afgeweken?! We leven in een vrije wereld waarin alles op het web kan geplaatst worden en iedereen met iedereen in contact kan komen. Het zal een grote uitdaging in de eenentwintigste eeuw worden om als mensheid op een verantwoorde manier met die vrijheid om te springen. Ok, de preek is over. Sorry, ik ben weer veel te veel aan het afwijken van mijn foto over de zwerver in Queen Street.



Nog enkele foto's van mijn bungee jump in Taupo, intussen al een tijdje geleden.













Groetjes vanuit Auckland,

Pieter