Hoi iedereen,
Het is intussen al een half jaar geleden dat ik de skyline van Auckland voor het eerst zag. Mijn eerste indrukken van de stad waren eerder negatief: roekeloze bestuurders op de baan, verkeerslichten die niet leken te werken, drukken winkelstraten zonder ambiance, een totale afwezigheid van mooie historische gebouwen of gezellige pleintjes, en een klimaat waar geen mens aan uit kan.
De Sky Tower straalde nog wel wat karakter uit, maar in vergelijking met de Eifeltoren, de toren van Pisa of zelfs het Jezusstandbeeld in Rio stelt deze pilaar niet zoveel voor. Het is het hoogste gebouw op het zuidelijk halfrond, maar dat is geen grootse prestatie vermits alle wolkenkrabbers van enige betekenis op het noordelijk halfrond terug te vinden zijn. De Sky Tower ziet er eerder uit als een betonnen brugpijler met daarop de controletoren van een luchthaven met daar nog eens bovenop een televisiezendmast en een rood lampje dat heel voorspelbaar aan en uit flitst zonder in ritme te varieren. Kortom, mijn eerste indrukken waren niet geweldig.
Maar nu, zes maanden later, sta ik op het balkon van onze flat naar diezelfde Sky Tower te kijken en denk ik terug aan alle heerlijke momenten die ik hier beleefd heb. In mei vliegen we terug naar Belgie: het zal pijn doen om afscheid te nemen van deze stad met zijn betonnen pilaar en zijn drukke straten. Auckland is uniek en werkt verslavend. Ja, verslavend! De eerste sigaret smaakt ook vies, maar na een tijd kan je niet meer zonder. Nuja, niet dat ik daarover kan meepraten, maar toch. In deze stad heb ik de meest intense week van mijn leven beleefd, een week om nooit meer te vergeten (in het bovenstaande blogartikel meer daarover).
Groetjes vanuit Auckland,
Pieter
Het is intussen al een half jaar geleden dat ik de skyline van Auckland voor het eerst zag. Mijn eerste indrukken van de stad waren eerder negatief: roekeloze bestuurders op de baan, verkeerslichten die niet leken te werken, drukken winkelstraten zonder ambiance, een totale afwezigheid van mooie historische gebouwen of gezellige pleintjes, en een klimaat waar geen mens aan uit kan.
De Sky Tower straalde nog wel wat karakter uit, maar in vergelijking met de Eifeltoren, de toren van Pisa of zelfs het Jezusstandbeeld in Rio stelt deze pilaar niet zoveel voor. Het is het hoogste gebouw op het zuidelijk halfrond, maar dat is geen grootse prestatie vermits alle wolkenkrabbers van enige betekenis op het noordelijk halfrond terug te vinden zijn. De Sky Tower ziet er eerder uit als een betonnen brugpijler met daarop de controletoren van een luchthaven met daar nog eens bovenop een televisiezendmast en een rood lampje dat heel voorspelbaar aan en uit flitst zonder in ritme te varieren. Kortom, mijn eerste indrukken waren niet geweldig.
Maar nu, zes maanden later, sta ik op het balkon van onze flat naar diezelfde Sky Tower te kijken en denk ik terug aan alle heerlijke momenten die ik hier beleefd heb. In mei vliegen we terug naar Belgie: het zal pijn doen om afscheid te nemen van deze stad met zijn betonnen pilaar en zijn drukke straten. Auckland is uniek en werkt verslavend. Ja, verslavend! De eerste sigaret smaakt ook vies, maar na een tijd kan je niet meer zonder. Nuja, niet dat ik daarover kan meepraten, maar toch. In deze stad heb ik de meest intense week van mijn leven beleefd, een week om nooit meer te vergeten (in het bovenstaande blogartikel meer daarover).
Groetjes vanuit Auckland,
Pieter
Geen opmerkingen:
Een reactie posten