De meest intense week van mijn leven

Hoi iedereen,

De prijs voor de spectaculairste ervaring uit mijn reiscarriere gaat naar… die bewuste dag in Turkije dat we zijn moeten wegvluchten uit een dorpje, achternagezeten door de lokale drugsmaffia nadat we getuige waren geweest van praktijken die het daglicht niet zo goed kunnen verdragen. Of naar... die dag in Zwitserland dat ik net aan een steenlawine ben ontsnapt omdat mijn klimijzers niet losgeraakten van mijn botinnen na het oversteken van een gletsjer. Of naar... die namiddag in Sardinie toen er een tornado over onze camping en over ons is geraasd en een spoor van vernieling heeft achtergelaten. Of naar... die ene dag in Nieuw-Zeeland toen we ons op een terrasje langs de Wanganui River hebben genesteld en de beste chocolademelk van ons leven hebben gedronken. Neen, sorry, de prijs voor spectaculairste ervaring uit mijn reiscarriere gaat niet naar Nieuw-Zeeland. Maar dit land aan de rand van de wereld gaat wel lopen met de prijs voor de meest intense week uit mijn leven.

Het was een week in februari waarin ik van de ene adrenalinekick naar de andere werd gesleurd, waarin alles groots en bijzonder was. Een week waarin ik alle emoties van het emotionele spectrum heb doorleefd. De voorbije twee dagen heb ik elk vrij moment achter de computer gezeten om deze speciale week aan het papier toe te vertrouwen. Door een copy-paste-fout ben ik echter alles kwijtgespeeld, elke letter, elke zin, net toen ik bijna klaar was. Ik ben zelden zo kwaad op mezelf geweest. De daaropvolgende drie minuten heb ik een kom ontbijtgranen, een glas appelsap en een kom warme cholademelk naar binnen gespeeld, om vijf uur in de namiddag. Vreemd hoe een mens van pure kwaadheid zo onbezonnen kan beginnen eten. Waarom toch deze tekst, over de meest intense week van mijn leven? Ik was liever de tekst over die stomme hommel kwijtgespeeld. Maar goed, het kwaad is geschied en er zijn ergere dingen in het leven. Het nieuws van de schietpartij in dat stadje in Duitsland was zelfs hoofdnieuws in Nieuw-Zeeland. Welk motief kan iemand hebben om zo’n bloedblad aan te richten? Het doet me denken aan het drama in dat kinderverblijf in Dendermonde? Welke reden kan iemand toch hebben om zo tekeer te gaan? Niemand begint toch zonder reden in het rond te schieten, of wel? Volgens Kaat gaat het waarschijnlijk om een jarenlange opstapeling van opgekropte gevoelens, een tikkende tijdbom die plots tot ontploffen komt. Je weet nooit wat er zich allemaal schuilhoudt onder die facade die we allemaal wel hebben. Back to the point, ik heb geen twee dagen tijd meer om de ganse tekst over die meest intense week uit mijn leven opnieuw te schrijven, maar ik wil het toch niet voor mezelf houden. Hopelijk vinden jullie het in orde dat ik een verkorte versie schrijf. Misschien is dat zelfs beter, want in deze drukke eenentwintigste eeuw wil ik niet teveel beslag leggen op jullie tijd. Bij Kiwiana Tours heb ik door ervaring geleerd dat mensen nog wel naar knappe foto’s van indrukwekkende landschappen willen kijken, maar niet geinteresseerd zijn in een lange tekst op een prikbord. Mijn ervaring heeft zelfs tot een serieus meningsverschil met mijn werkgever geleid. Persoonlijk zou ik meer met fotomateriaal (grote foto’s) willen werken om te tonen hoe mooi Nieuw-Zeeland is en zo de interesse van de potentiele klanten te wekken, terwijl mijn werkgever een ander strategie voor ogen heeft. Gelukkig hebben we een gulden middenweg gevonden waar we allebei achter staan. Maar goed, nu ben ik weer aan het afwijken, back to the point. Mijn ‘meest intense week’ loopt van een zaterdag tot een zaterdag in februari.

Meest intense week uit mijn leven: zaterdag tot woensdag

Een jaar geleden was ik een leerkracht geschiedenis in een middelbare school in Vilvoorde en had ik nog geen concrete plannen om naar het buitenland te trekken. Indien een toekomstvoorspeller me toen gezegd zou hebben dat ik binnen een jaar ‘een groep Aziatische toeristen zal rondleiden op een vulkaan in Nieuw-Zeeland’, dan zou ik hem zot hebben verklaard. Als hij dan ook nog eens zou zeggen dat ik op diezelfde dag ‘een bungeejump zal doen’, dan zou ik hem naar een psychiatrische instelling brengen. En als hij dan nog eens zou beweren dat ik ‘een dag later ten huwelijk zal worden gevraagd’, dan zou ik eigenhandig een muur rond de instelling metsen zodat hij nooit meer zou kunnen ontsnappen. Wat een bedrieger, wat een psychisch gestoorde nepvoorspeller! Maar gelukkig ben ik nooit zo’n Nostradamus tegengekomen. Gelukkig maar, want ik wil geen onterechte internering op mijn geweten hebben! Zuid-Koreanen rondleiden tussen de zwaveldampen en erop toekijken dat ze op de paadjes blijven, vijftig meter naar beneden storten met het besef dat je leven letterlijk aan een (zijden?) draadje hangt, thuiskomen en verrast worden met een mooi gedekte tafel, een stralende Kaat, een heerlijk diner en een huwelijksaanzoek: wat een weekend! Wil je met me trouwen Pieter? Die zes woorden zijn dagenlang in mijn hoofd blijven nagalmen. Het deed goed om er telkens opnieuw naar te luisteren. Zou Kaat ook zoveel naar mijn twee letters hebben geluisterd?

Meest intense week uit mijn leven: donderdag

Donderdagochtend had ik geen zin om te gaan werken. Ik keek er vooral tegenop om Queen Street voor de zoveelste keer af te wandelen. Weer diezelfde krantenkiosk, dezelfde winkeltjes, dezelfde duiven op het voetpad. Na een tijdje wordt zelfs de drukste winkelstraat van Auckland eentonig. Maar toen bedacht ik dat het weleens aan mijn eigen instelling zou kunnen liggen. Wat als ik nu eens met een ‘pluk-de-dag-mentaliteit’ over straat zou lopen en interesse zou tonen voor de mensen die ik er tegenkom? Zo gezegd, zo gedaan. De eerste mensen die ik op mijn pad ontmoet zijn twee travestieten op het kruispunt van Queen Street and Karangahape Road. Hmmm, misschien heb ik een slechte dag uitgekozen om mijn Carpe-Diem-instelling uit te proberen. Maar neen Pieter, weg met die discriminerende vooroordelen, weg ermee! Ik loop op het duo af om ze een vraag te stellen, maar ik bedenk me opeens iets. Moet ik hen nu met ‘mijnheer’ of ‘mevrouw’ aanspreken? En is het niet vreemd om zomaar zonder reden twee travestieten op een kruispunt aan te spreken? Ik besluit om gewoon door te lopen, maar het blijft me wel bezighouden. Allerlei bedenkingen spoken door mijn hoofd. Is het niet raar dat sommige mensen ‘half-man’ en ‘half-vrouw’ zijn, dat het geslacht van sommige mensen voor discussie vatbaar is? Worden mensen niet verondersteld om ofwel het ene, ofwel het andere te zijn? Ai, dat had ik beter niet gedacht. Nu ben ik zeker zo’n conservatieveling die niet aan de vrije westerse wereld en zijn waarden wil toegeven. Ben ik echt een conservatieveling, iemand die niet in deze moderne wereld thuishoort? Een beklemmende gedachte, ik word er helemaal stil van.

Ik loop verder. Iets verderop speelt er zich een bijzonder tafereel af. Een jonge vrouw en een iets oudere man zitten midden op het voetpad tegen elkaar te schaken. Naast de vrouw ligt een papier waarop geschreven staat dat haar moeder op sterven ligt in een hospitaal in Antananarivo (Madagaskar) en dat ze op deze manier geld probeert in te zamelen voor haar vlucht naar Afrika. Een schaakspel tegen haar kost 3 dollar. Het is een hele uitdaging om haar te verslaan, want ze speelt razendsnel en bijzonder intelligent. Persoonlijk vind ik schaakspelen tegen de tijd niet zo leuk, zeker niet als de schaakklok op zes minuten staat ingesteld. Ik laat me dus niet verleiden tot een spelletje, maar ik kijk wel met interesse toe hoe ze andere voorbijgangers genadeloos verslaat. Wat een bizarre wereld toch: schaken op voetpad om je stervende moeder in Afrika te kunnen bezoeken?!

Ik wandel verder. Plots zie ik een man staan die een vreedzame betoging houdt tegen de Communistische Partij in China. Hij sleurt een bord met zich mee waarop een aantal teksten staan en een grote foto van een student die vier tanken tegenhoudt op het Tiananmen plein in Peking. Inderdaad, die wereldberoemde foto uit 1989. Ik loop naar hem toe en vraag wat die foto met het hedendaagse China te maken heeft. Hij vertelt me dat de situatie in het communistische China nooit veranderd is en dat er ook vandaag allerlei wanpraktijken plaatsvinden die niet in de wereldpers vermeld worden. Hij laat een aantal foto’s zijn van mensen zonder armen of benen, mensen die zich tegen het regime hebben verzet. Over een vrije wereld gesproken... In zijn thuisland zou men hem al lang hebben opgepakt indien hij met die foto’s over straat zou lopen. Zeer aangrijpend, maar ik begrijp niet goed waarom hij het steeds over het communistische China heeft. Mij leek China eerder een land waar rechtlijnige kapitalisten de plak zwaaien en waar waarden als ‘gelijkheid’ en ‘gedeelde welvaart’ niet prioriteir zijn. Maar ik kan verkeerd zijn, ik heb nog nooit de gelegenheid gehad om een kijkje te nemen achter de schermen van de Chinese politiek. Wat ik hier schrijf zijn dus bedenkingen, geen feiten. Na zijn uitleg geeft hij me nog een tijdschrift met negen kritische artikels over het communisme in China en probeert hij me warm te maken voor een soort van meditatie-oefeningen. Hij voegt eraan toe dat deze spirituele vorm van meditatie verboden is in China. Spiritualiteit als politiek statement en als uiting van verzet. Het doet me denken aan een bizar krantenartikel dat ik tijdens onze reis op het Zuidereiland had gelezen. Daarin stond dat een van de mysterieuze beelden op het Paaseiland aan de plaatselijke dorpschef had gevraagd om naar Parijs op pelgrimstocht te mogen gaan, om daar spirituele energie uit te stralen om zo de opgang van het westerse materialisme een halt toe te roepen. Wie dit allemaal ongeloofwaardig vindtm, moet de volgende link maar eens bekijken: http://www.independent.co.uk/news/world/australasia/easter-island-statue-to-make-a-pilgrimage-to-paris-1128215.html

Die avond kon geraakte ik maar niet in slapen. Schaken om een zieke moeder in Madagaskar te kunnen bezoeken, mensen zonder een duidelijk afgebakend geslacht die ik niet durf aanspreken, kapitalisten in een communistisch land, sprekende beelden op Paaseiland die spirituele energie in Frankrijk willen uitstralen, ...: het bleef door mijn hoofd spoken. Wat een bizarre wereld toch! Een pluk-de-dag-mentaliteit is best wel interessant, maar ook wel zwaar voor je hoofd...

Meest intense week uit mijn leven: vrijdag

Het meest bijzondere moment van de week was ongetwijfeld het huwelijksaanzoek van Kaat, maar het meest indrukwekkende moment vond vrijdagavond plaats. Wie had gedacht dat dat moment ons door het filharmonisch orkest van Auckland bezorgd zou worden. Elk jaar geeft dit orkest een gratis optreden in het Auckland Domain, in de krater van een hotspot-vulkaan (cfr. supra). Best wel een spectaculaire locatie voor een vleugje klassieke muziek. Als voorlaatste nummer kondigt de dirigent de 1812 ouverture van Tchaikovsky aan. Het begint braaf en romantisch, met het koor dat het beste van zichzelf geeft en de strijkers die de melodie vervolgens overnemen. Op de achtergrond laten een twintigtal soldaten in legeruniform zes kanonnen aanrukken, gevuld met buskruit maar zonder kogels. Wanneer het refrein weerklinkt, komt alles tot ontploffing. Felle groene laserkanonnen worden ontstoken, de kanonnen vuren het ene salvo na het andere af en het vuurwerk knalt er maar op los. De grond davert onder al het geweld. Binnen de korste tijd is de krater gevuld met een mysterieuze rook die naar buskruit stinkt en die allerlei kleuren aanneemt door de ontploffende vuurpeilen. We zijn niet meer naar een optreden van het filharmonisch orkest aan het luisteren, maar we staan midden op het slagveld van Napoleon! Plotseling word ik door een onbeschrijflijke angst overvallen. Het besef dat we in de krater van een vulkaan boven een gigantisch kokend magmareservoir staan, werkt verlammend. Het lijkt alsof de grond elk moment kan openscheuren en de lava tervoorschijn zal spuiten. En wat als de zwaveldampen zich vermengen met de buskruit? De grond davert, maar verder gebeurt er niets. Het vuurwerk bereikt een climax en dan is het gedaan. De instrumenten worden neergelegd, de stemmen zwijgen, de kanonnen vuren hun laatste salvo af en de dirigent keert zich naar het publiek om het daverende applaus te ontvangen. Ik applaudiseer niet mee, want ik sta stokstijf aan de grond genageld. Na een tijd valt alles gelukkig terug in zijn plooi. Op internet heb ik een filmpje van dit optreden gevonden. Jammer genoeg is het van slechte kwaliteit (vooral het geluid) en stond de filmer redelijk ver van het podium. Toch is het, denk ik, de moeite om te bekijken, vooral de laatste drie minuten (van 8:00 tot 10:45) wanneer het vuurwerk naar zijn climax toegaat en het publiek uit de bol gaat. Het filmpje noemt ‘Finale to 2009 Starlight Symphony: Tchaikovsky's 1812 Overture’ en is gemakkelijk terug te vinden als je deze titel op www.video.google.com intypt. Het andere filmpje dat dan tevoorschijn komt, ‘Auckland Starlight Symphony 2009 Finale’ is van betere kwaliteit, maar toont alleen de laatste 48 seconden van het optreden. Toch het bekijken waard. Ik krijg er nog altijd kippenvel van als ik naar die filmpjes kijk, hoewel het niets is in vergelijking met daar live vlak voor het podium te staan.

Als laatste nummer heeft het orkest het volkslied van Nieuw-Zeeland gespeeld. Het was echt bizar dat al die Aziaten rondom ons het uit volle borst meezongen. Auckland is half Aziatisch. Op de straten loopt het vol met Aziaten en in Queen Street heb je de ene suchibar na de andere, afgewisseld met Chinese restaurants en Zuid-Koreaanse take-aways. Als je op Auckland Airport landt en je neemt de bus naar Dowtown Auckland, kom je precies ergens in Japan terecht. Maar schijn bedriegt, die Aziaten voelen zich meer ‘Nieuw-Zeelands’ dan je op het eerste gezicht zou denken. Echt bijzonder om toe te zien hoe ze allemaal het nationale volkslied meezingen, allemaal. Over integratie gesproken. Ik wil het sportpaleis in Antwerpen en eens vol Antwerpenaars willen stoppen om te zien hoeveel er daarvan het Belgische volkslied meezingen. Ik heb het vermoeden dat het resultaat iets minder spectaculair zal zijn. Maar geen kritiek, ik geraak zelf ook niet verder dan de eerste drie woorden.

Meest intense week uit mijn leven: zaterdag

Zaterdag is er niets speciaals gebeurd. Ik neem deze dag er gewoon bij omdat een week met zes dagen zo raar klinkt, nietwaar? Ik heb deze dag vooral uitgerust om te bekomen van mijn intense week. Dat lijkt me wel verantwoord. Zelfs God had een dag rust nodig na de meest intense week uit Zijn leven.

Ziezo, dat was mijn meest intense week uit mijn leven. Uiteindelijk is het toch nog een lange tekst geworden. Er zal veel moeten gebeuren om deze week van de troon te stoten. Maar je weet nooit, we zien wel wat het leven nog voor mij in petto heeft.

Groetjes vanuit Auckland,

Pieter