Rangitoto en Motutapu: twee eilanden in de baai van Auckland die slechts op tien meter van elkaar liggen, maar totaal verschillend zijn. Rangitoto Island is volledig vulkanisch, dichtbegroeid met woud en dateert uit de late (Europese) Middeleeuwen. Motutapu Islands is veel ouder, staat vol met grazend vee en heeft een volledig ander type vegetatie. Als je over de tien meter lange brug van Rangitoto Island naar Motutapu Island wandelt, kom je van een wereld van "lavastenen en weelderige vegetatie" in een wereld van "gras, koeien en zand" terecht. Heel bizar. Beide eilanden, met hun overweldigende natuur, zijn vanuit Downtown Auckland met de ferry te bereiken (slechts een half uurtje). Een ideale manier dus om het drukke stadsleven te onvluchten en de benen eens te strekken. Vorige zondag zijn Kaat en ik er dus op uitgetrokken en zijn we van Rangitoto naar Motutapu gewandeld. Een heerlijke uitstap; het enige minpuntje was een vervelende hommel die me niet met rust wou laten (onder de foto's meer daarover). De onderstaande foto's zijn voornamelijk van Motutapu Island, vermits we al eens op Rangitoto Island waren geweest en het fotoverslag daarvan ergens in het archief terug te vinden is (oktober 2008).
Fotoverslag:
Rangitoto Island getrokken vanop Motutapu Island. Op de foto is duidelijk te zien hoe verschillend beide eilanden zijn en hoe ze slechts door enkele meters zeewater van elkaar gescheiden worden.
Motutapu Island
When we arrived yesterday morning at Rangitoto Island, there was this annoying bumblebee who kept circling around my head without having a break. I tried to run away, but I couldn’t get rid of her. She spoiled the beautiful scenery and, to make matters worse, she came closer and closer. Furious as I was, I slapped her in the face and she fell all the way down with her back towards the ground. One moment of violence that would change our lives forever. She was helpless, her legs pointing to the sky where she used to fly around in freedom. She was struggling to turn upside down, but without results. I felt sorrow for her and deeply regretted my act of violence. So, I reached her a leaf to cling onto and she managed to gain her freedom back. She seemed grateful to me and flew away with a mysterious smile on her face. Although, that’s what I thought she did, but all the way from Rangitoto to Motutapu she followed me without being noticed. After a long walk on the volcanic island and a gentle stroll on the other one, we (Kate and I) settled under a blooming Pohutukawa tree to have lunch. Suddenly, the bumblebee landed on one of my legs, stung me as hard as she could and flew away quickly to avoid another slap in the face. I was left with a sharp pain in my leg and a head full of questions. Why did she do that? What has made her gratefulness turn into hate? For a second I thought that it might have been two different bumblebees, but I realised soon that such a coincidence doesn’t exist. So, then why did this grateful bumblebee follow me and why did she end up attacking her hero? Nothing happens randomly, there must be a good reason for her strange behaviour. I couldn’t stop thinking about it, and at night she even haunted me in my dreams. But when I woke up this morning I suddenly realised that she must have felt the social pressure of the other wasps and bumblebees in the Pohutukawa tree. She had no other choice but stinging me to save her reputation. After all, bumblebees and human beings aren’t supposed to live happily together, are they? I have to blame the painful leg on myself, because the choice to have lunch under the Pohutukawa tree was all mine. An instructive experience! (Sorry voor de plotse taalbreuk, maar mijn flatgenoot had gezegd dat ik mijn bizarre ervaring moest neerschrijven nadat ik erover verteld had. Hij is Engelstalig en schrijver van beroep en ik denk dat hij om de een of andere reden geinteresseerd is in gefantaseerd insectengedrag voor het schrijven van kinderboeken.)
Groetjes vanuit Auckland,
3 opmerkingen:
Pieter,
heb jij dat kopje van een bij al eens goed bekeken. Als ons eigen hoofd gereduceerd zou worden in volume tot dat van een bij, wat zouden we dan overhouden? Instincten misschien? Een instinct aangetrokken of afgestoten te worden door geuren misschien? Of misschien dacht de bij gewoon nog dat je in je meest intense week was en was het een heel impulsieve jaloerse wederreactie op uw twee woorden antwoord op Kaat haar vraag (die twee woorden zijn trouwens niet in de blog vermeld en vermits een antwoord met één woord volstaat zijn we wel een beetje nieuwsgierig gemaakt). Om terug te keren naar het arme beestje, zij/hij zal haar actie zo goed als zeker met de dood moeten bekopen en zal misschien meer héro zijn als haar of zijn filosofisch slachtoffer. Met wie zal de Engelstalige schrijver het meeste compatie tonen in zijn kinderverhaal?
Groetjes,
Ingrid
Hey Ingrid,
Bedankt voor de reacties :-) Alles goed met jou en de kroost? Met hoeveel zijn jullie momenteel? Grapje.
Euhm, biologie is nooit mijn beste vak geweest. Gaan hommels dood nadat ze iemand hebben gestoken? Het zou op zich wel tragisch zijn... Die theorie van die grootte van een bijenhoofdje vind ik echt wel heel interessant. Misschien is het daarom dat de dinosaurussen zijn uitgestorven, want superslimme wezens zijn niet gemaakt om op deze planeet rond te lopen. Of misschien maken bijen beter gebruik van hun hersenen dan ons. Ik heb eens gelezen dat de mens maar 10 % van zijn hersenen gebruikt, de relevantie van die andere 90 % is een mysterie. Biologen moeten mij maar corrigeren als het niet waar is. Ahja, die twee woorden van mij waren eigenlijk twee letters :-) :-) Dat laat zich waarschijnlijk als iets gemakkelijker raden, niet?
In elk geval bedankt voor de informatierijke reactie!
Houd jullie goed en tot in mei of tot eerder op de weblog of via email,
Groetjes, Pieter
Dag Pieter,
Het zou me niet verwonderen als je wedervaringen met de horzel ooit hun weg vinden in een jeugdboek van je flatgenoot.
Trouwens over jullie flatgenoten hebben we nog niet veel vernomen op de blog.
Het doet er me aan denken dat ik nog met een prangende vraag zit waarop ik graag het antwoord zou kennen vooraleer jullie terug in het vliegtuig stappen:
We weten dat de Nieuw-Zeelanders kiwi's worden genaamd, toch heb ik nog niet veel gelezen over de echte kiwi's, de vruchten met een behaarde schil en groen vruchtvlees met zwarte pitjes. Hier thuis worden Zespri kiwi's uit Nieuw-Zeeland erg gewaardeerd omdat ze de zoetste en sappigste kiwi's zijn die je maar kan vinden (volgens onze Tin die een echte expert op het vlak van kiwi's is). Waar worden die kiwi plantages dan zo zorgvuldig verstopt in NZ dat jullie tot nu toe daar nog niks over geschreven hebben?
Groetjes,
Paul
Een reactie posten