Verslag

Hoi iedereen,

Deze namiddag is er iets bijzonders gebeurd. Kaat kwam enthousiast met de Lonely Planet in haar hand naar me toerennen en vroeg of ik geen zin had in een wandeling in de omgeving van Milford Sound. Wel, normaal zijn de rollen omgekeerd, maar de wandeling was dan ook buitenaards prachtig. Maar goed, ik wil niet teveel op de feiten vooruitlopen en terugkeren naar waar ik de vorige keer gestopt was: Motueka. Sinds ons laatste verslag is er zoveel gebeurd en hebben we zoveel mooie dingen gezien dat ik er een bibliotheek over zou kunnen volschrijven, maar ik zal het kort en bondig proberen te houden.

Omdat onze kerstavond in Wellington zo'n tegenvaller was geweest wilden we op oudejaarsavond de verloren schade inhalen. Dus zijn we met twee Nieuw-Zeelanders, die we eerder hadden leren kennen, naar een populair cafe'tje in Motueka getrokken. Een van die twee kiwi's had duidelijk een boontje voor Kaat, want hij probeerde haar heel de tijd te versieren. Gelukkig heeft Kaat zich niet laten verleiden door al z'n spieren (hij was personal trainer in een fitnesszaak) en heeft hij bot gevangen die avond. Ik ben in elk geval niet tussenbeide moeten komen :-). Die andere Nieuw-Zeelander heeft de volgende ochtend tot zijn grote verbazing een opgefrommeld papiertje in zijn broekzak gevonden met daarop een meisjesnaam en een telefoonnummer. Hij had geen idee hoe hij daaraan gekomen was en met welke meisjes hij allemaal tussen de pinten door had gebabbeld. Voor zover ik iets uit het handschrift kon opmaken, bestond de meisjesnaam uit meer dan vier letters, dus uit die hoek hoefde ik ook niets te vrezen ;-) ... Wel, wel, het was een merkwaardige overgang van oud naar nieuw, die we met de plaatselijke bevolking hebben gevierd, maar mijn voorkeur gaat toch uit naar het klassieke nieuwjaarsfeest in Belgie of Luxemburg of naar een sfeervolle kerstavond in Ranst.

Rarara, ze zijn klein, ze zijn zwart, ze steken je zonder je op voorhand officieel uit te dagen voor een eerlijk gevecht, ze vallen met tientallen tegelijk aan en ze zijn overal op het Zuidereiland terug te vinden. Wat is dit? Zandvliegen natuurlijk; een echte pest. Wie ooit een wandeltocht in Schotland heeft gedaan, weet wel waarover ik het heb. Geef mij dan maar die ouderwetse Belgische muggen, die je op kwantitatief vlak nog aankan. Ik heb nog altijd de techniek niet beet om 50 zandvliegen tegelijk dood te slaan, hetgeen me trouwens een boete van 50 X $250 NZ kan opleveren indien deze wet geen vroegtijdige 1-april-grap was (cfr. vorige berichtgeving).

Soit, na ons verblijf in Motueka wilden we ons tentje opslaan aan een van de mooie Nelson Lakes, maar de zandvliegen waren er zo vijandig dat we maar doorgereden zijn tot Westport. Intussen hebben we ons wel een chemisch moordwapen aangeschaft om te kunnen terugvechten; een naar citronella riekende insectenspray.

Onze kustwandeling in Westport zal ik nooit vergeten; het geluid van de woeste golven die op de rotskust inbeukten, het water dat metershoog opspatte, de zeehonden die we plots tegenkwamen toen we van rots tot rots aan het springen waren, de krabben die zich in de rotsspleten terugtrokken als we te dichtbij kwamen, ... , indrukwekkend! We zijn er op een gegeven moment nog twee andere mensen tegengekomen, maar voor de rest van de tijd hadden we het strand en de zee voor ons alleen. Pure romantiek... ;-) Grappig dat we daar een uur tevergeefs stokstijf op de grond hebben gelegen om om renvogels te observeren, terwijl de beestjes de volgende dag gewoon voor onze tent op de camping kwamen zitten om daar de show te stelen. De zonsondergang boven de zee was in elk geval om in te kaderen.

Na Westport zijn we naar Arthur's Pass getrokken, een bergdorpje midden in de Nieuw-Zeelandse Alpen. Van de prachtige omgeving hebben we de eerste dag, avond en nacht echter niets gezien omdat de bergen in de wolken zaten en het non-stop geregend heeft. Wat een miserie, en we kwamen van de regen in de drop terecht... Eerst en vooral waren we gedwongen om onze tent in de gietende regen op te stellen, want er waren nu eenmaal geen droge perioden tussen de regenbuien door. We hadden eerder de keuze tussen perioden met 'hevige regen' en perioden met 'zondvloedregen'. Welcome to New Zealand ;-) Achteraf beschouwd hadden we een video moeten maken van onze poging om een tent in een minuut proberen op te stellen op de meest droge manier. Lachen verzekerd! Uiteindelijk hebben we onze tent nog twee keer moeten verplaatsen omdat er zich grote plassen begonnen te vormen en we telkens dreigden te verzuipen. Toen we uiteindelijk 'hoog en droog' zaten en we ons opmaakten voor een gezellig avondje met regengekletter op het tentzeil, begon het op verschillende plaatsen binnen te lekken. Blijkbaar was ons waterproof-tentje toch niet bestand tegen een Nieuw-Zeelandse regenbui (intussen hebben we dat probleem opgelost door een extra zeiltje te kopen dat we met touwen over de tent spannen). Dus, het plan was vervolgens om ons gerief zo snel en droog mogelijk in de auto te krijgen. Met veel gemanoeuvreer en het risico lopend om in de modder vast te rijden, zijn we er uiteindelijk in geslaagd om de auto vlak naast de tentdeur te parkeren. Opgejaagd door de regen heb ik de autodeur echter iets te onstuimig geopend, met een scheur in ons tentzeil als resultaat. Je hoort het al; ons knus tentje begon hoe langer hoe minder waterdicht te worden. Uiteindelijk zijn we er op de een of andere manier in geslaagd om alles redelijk droog in de auto te krijgen, inclusief onszelf. Om van deze onderneming te bekomen wilde ik Kaat en mezelf op een flinke slok Sprite trakteren. Dat had ik beter niet gedaan, want zodra ik de dop had losgedraaid spoot alles in het rond. Voordat ik kon reageren, lag al ons gerief al na te genieten van een fikse Sprite-douche. Dit was het toppunt van miserie, maar om de een of andere reden zijn we toen in een gigantische lachbui geschoten. Ik voelde me versmelten met de kosmos nadat ik de relativiteit van mijn gevoelens had ervaren. Dit gelukzalige moment behoort zeker tot de top vijf van mooiste ervaringen in Nieuw-Zeeland. (Nuja, om eerlijk te zijn weet ik niet echt meer wat ik voelde, maar het was in ieder geval een heerlijk moment en ik heb ook al veel genoten van de mooie sterrenhemels in de Nieuw-Zeelandse alpen, hoewel het die avond heel bewolkt was). Maar die regen, pfffffff, we moesten zelfs de auto nemen om naar het toilet te rijden (20 meter verder). De volgende dag werden we voor tijdje op een helderblauwe hemel getrakteerd en hebben we enkele kortere wandelingen gemaakt en van het mooie uitzicht genoten; brede valleien, besneeuwde bergtoppen, kabbelende riviertjes en verrassend weinig zandvliegen! Als ik de Nieuw-Zeelandse en de Zwitserse Alpen moet vergelijkenm dan winnen de Nieuw-Zeelandse Alpen in de breedte en de Zwitserse in de hoogte. Zwitserland heeft de hoogste bergen, maar ze staan allemaal redelijk dicht op elkaar, met daartussen relatief smalle en diepe valleien. Op zich heel spectaculair, maar anders dan Nieuw-Zeeland waar je reusachtige, brede valleien tussen de bergtoppen (tot 3500 m hoog) hebt, met van die indrukwekkende vergezichten. Soms voelen we ons echt als twee hobbits in een LOTR-setting.

Na Arthur's Pass hebben we twee gletsjers aan de westkust bezocht en hebben we gekampeerd op een free camping (waar je gratis mag kamperen) op een plaats aan de zee waar je alleen geraakt na een rit van een half uur over een puttenweg door een dicht begroeid woud. Die free-camping-zones in Nieuw-Zeeland zijn vaak prachtig gelegen, later meer daarover. In sommige 'free campings' moet je wel vijf dollar per persoon in een groene brievenis van het Department of Conservation als donatie stoppen voor het parkonderhoud, maar dat is niets in vergelijking met wat je op gewone parkings moet betalen (die qua locatie trouwens minder spectaculair zijn).

De volgende dag hebben we de woeste westkust met zijn bijzondere rotsformaties (zoals de Pancake Rocks) verlaten en zijn we naar Wanaka gereden, een klein stadje aan een idyllisch meer, waar we onszelf verwend hebben met een pizza en een filmpje in een wel erg originele cinema. De dag daarna zijn we naar het 'Mekka van Nieuw-Zeeland' getrokken, naar een stad die door iedereen om verschillende redenen wordt geprezen: Queenstown. Die lof is niet onterecht; voor de gezellige pleintjes, een avondwandeling langs een meer met dobberende bootjes, sfeervolle restaurantjes en terrasjes, een mooie bergachtige omgeving, ..., moet je in Queenstown zijn! De dag daarna hebben we elk gedaan waar we echt zin in hadden. Kaat heeft haar bergbotinnen strak aangetrokken en zich aan een vermoeiende acht-uur-durende (return) beklimming van een bergtop gewaagd, terwijl ik wat heb rondgeslenterd in de winkelstraten van Queenstown. Ah neen, sorry, het was andersom. Het 360-graden-panorama daarboven was zo adembenemend (figuurlijk dan, zo hoog was hij nu ook weer niet) dat ik minutenlang geen enkele andere gedachten in mijn hoofd had dan "zaaaaaaaalig", "fwiiiiiiiew", "oooooooooh" en "waaaaaauuw". Het is weer niet gemakkelijk om mijn echte gevoelens en gedachten van dat moment te herinneren, maar het was iets van dien aard in elk geval. Prachtig! Zelfs Mount Cook, zo'n 200 km naar het noorden, schilderde zich mooi af aan de horizon, ver weg. Ik heb het beeld in mijn hoofd opgeslagen, want als je die brede valleien, die bergtoppen van meer dan 3000 meter en het vergezicht van tientallen kilometers samenperst in een foto van 10 cm op 15 cm is het resultaat zowiezo maar een flauw afkooksel van een afkooksel van de werkelijkheid. In de winter is het hier naar het schijnt nog mooier, als ook de lagere bergen besneeuwd zijn. Prachtig!

Na Queenstown zijn we in Fiordland terechtgekomen, het grootste natuurpark van Nieuw-Zeeland (grofweg 200 km X 50 km). In dit gebied zijn er geen dorpjes of wegen, met uitzondering van de weg naar Milford Sound en het dorpje Milford Sound zelf. Het bestaat vooral uit indrukwekkende fjorden met steile bergwanden die uit het water oprijzen en het kan al wandelend bezocht worden, van berghut tot berghut. Binnenkort gaan we zo'n wandeling doen: de Keppler-track (vier dagen). Fiordland vangt zowat alle regenzone's op die zich tussen Australie en Nieuw-Zeeland vormen en dat zorgt ervoor dat de natuur er heel bijzonder is. Alles is er bedekt met een dikke laag mossen: de bomen, de planten, de grond, afgevallen takken, ..., behalve de varenplanten. In sommige bossen wordt letterlijk elke vierkante centimeter ingenomen door mossen of varenplanten. Ofwel regent het er, ofwel druipt het ganse bos nog na van de vorige regenbui. De bomen varieren van dunne liniaalachtige stronkjes tot reusachtige kanjers met een stamomtrek van vele meters... In zo'n woud verwacht je dat er achter elke bocht een grommende dinosaurus tevoorschijn kan springen (zoals ook Paul al opmerkte), of op zijn minst een woeste woudkrokodil... Maar neen, in Nieuw-Zeeland zijn er geen levensgevaarlijke dieren die je opeten, behalve de zandvliegen natuurlijk! We zijn er in elk geval geen tegengekomen; zou onze insectenspray dan ook dino's wegjagen? Straf spul!

De voorbije twee nachten hebben we telkens op een free camping gekampeerd. Dat wil zeggen: geen douche, geen kookmogelijkheden, geen winkeltje of restaurant in de buurt, geen deftige WC, maar wel je tentje in het midden van de indrukwekkende natuur en een unieke ervaring. We stonden aan een idyllisch meer, met machtige, beboste bergen op de achtergrond. Kaat merkte nuchter op dat het zicht vanuit ons tentraampje precies was alsof we een schilderij in de tent hadden opgehangen. Gelukkig dobberde er af en toe een eend voorbij, zodat we terug beseften dat het de werkelijke omgeving was!

Geniet nog van het dikke sneeuwtapijt in Belgie, waar ik toch een beetje jaloers op ben. Hier ligt ook sneeuw, maar ver weg, op 'onbereikbare' bergtoppen.

Groetjes vanuit Nieuw-Zeeland (nog steeds, hoever we ook rijden...)

Pieter en Kaat