De Kepler track

Hoi iedereen,

We zijn net terug van onze 4-daagse Kepler track doorheen de Fjords van N-Z. We hebben grote hoogtes en laagtes moeten trotseren, zowel op vlak van wandelen als op vlak van gemoedstoestand (Dat laatste geldt dan vooral voor mij). Iedereen die mij een beetje kent op vlak van wandelen vraagt zih natuurlijk af of Pieter mij bekeerd heeft. Laat ik eerlijk zijn, niet echt... Alhoewel ik tijdens het wandelen wel kan genieten van de mooie uitzichten en ik meestal wel goed gehumeurd ben, kan ik het niet laten minstens 20 keer per dag te denken aan het moment van aankomst en het lekker eten en de goede warme douche die daarop volgt. Wandelen voor mij moet je maar vergelijken met een sport die je zelf helemaal niet graag doet. Stel je voor dat je dan verplicht bent om 5 uur per dag, 4 dagen lang die sport te moeten uitoefenen... En dan komen we 's avonds in een hut aan vol mensen die allemaal heel graag wandelen en die allemaal denken dat ik ook heel graag wandel. Iemand van de hut: "Hoe was het vandaag? Leuke wandeling he?". Ik: "Ja, super, prachtig, echt van genoten". Andere: "Je moet echt ook eens de Milford track doen!!". Ik: "Oooh ja, dat ga ik zeker doen!". Niet dat alles dan gelogen is hoor, ik kan zeker genieten tijdens het wandelen, maar na 4 dagen heb ik het ook wel gehad voor een tijd. Nu denken jullie allemaal, Kaat heeft 4 dagen afgezien. Laten we dat even rechtzetten door naar de goede herinneringen te kijken van de tocht, die er natuurlijk elke dag bijzaten.

In tegenstelling tot het Northern Circuit in Tongariro National Park zat het weer deze keer wel heel goed mee. We hebben geen drup regen gehad en volop zonneschijn. De avond voor vertrek had ik een lekkere taboule gemaakt om drie avonden van te eten. Terwijl andere mensen in de hut 's avonds opwarmaaltijden-die-naar-niets-smaken zaten te eten, konden wij genieten van verse couscous. Alhoewel ik moet toegeven, na drie dagen begon ik het ook wel wat beu te worden. De eerste dag begon met een uur door het bos als opwarming voor de 880 meter klim die ons stond te wachten. Tijdens die klim hebben we toch wel kunnen vaststellen dat onze conditie toch een redelijk niveau heeft. Het aantal mensen die we voorbij zijn gestoken heb ik niet kunnen bijhouden. Na de klim kwamen we uit het bos en hadden we een prachtig uitzicht op de omgeving. De eerste hut lag nog 2km verder. Van de drie hutten had deze zeker de mooiste ligging. Pieter heeft daar op 10 min lopen vandaan nog een grot bezocht met de zaklamp. Voor mij was die net wat te claustrofobisch. Bij zo een mooie hut verwacht je ook een heerlijke nachtrust. Dat was dan weer minder. Een van de mensen die onder ons sliep snurkte, en niet zomaar een beetje. Gelukkig hadden we oordopjes gekocht om het geluid wat te stoppen. Pieter heeft niet alleen betere ogen, maar ook betere oren, want terwijl ik geen gesnurk meer hoorde met de oordopjes, bleven de decibels bij Pieter nog altijd even hard nagalmen. De volgende ochtend zijn we vroeg vertrokken en hebben we Mount Luxmore beklommen vanwaar we weer een heel mooi uitzicht hadden. Daarna baande de weg zich over bergtoppen tot aan een emergency shelter waar we snel gegeten hebben. Snel, want het krioelde er van de zandvliegen. Gelukkig vielen die ons niet lastig tijdens het wandelen zelf. Ze kunnen blijkbaar niet zo snel vliegen! Soms zitten er wel een aantal super-zandvliegen bij die zich nog net aan een armhaar kunnen vastgrijpen om dan eens goed door te prikken. Eigenlijk geen slimme beesten, want meestal volgt er op deze prik een dodelijke slag op het kleine lijfje dat dan zo goed als plat op de grond valt. OOOOH... Na de lunch moesten we 500 meter dalen, wat maar niet leek te stoppen. We waren dan ook blij dat beneden een bed op ons wachtte om onze benen te laten rusten.

De derde en vierde dag ging de weg vooral door het bos en stonden er geen grote beklimmingen of afdalingen meer op het programma. Dat was heel welkom, want onze benen waren al goed moe van de eerste twee dagen. Onze laatste nacht was in een hut vlakbij een meer met weer zeer mooi uitzicht. Een aantal andere mensen waagden zich aan het koude water, maar waren er ook weer zeer snel uit. Voor vandaag stond aangeduid dat het 5 uur wandelen was, maar door mijn turbo-motor kwam na 3.5 uur het einde al in zicht. Ik denk dat het idee van een warme douche en een goed bed mij toch onbewust heeft doen versnellen. Voldaan zijn we nu terug op onze camping. We zijn zeer tevreden over de tocht!

Elke jaar op een bepaalde dag wordt de Kepler track door zo'n 400 mensen gerend. De weg is 60km lang en de snelste man heeft dat in 4 uur en 37 minuten afgelegd! Ik denk toch dat ge ergens een vijs moet loshebben om dat te willen doen, maar goed.

Morgen vertrekken we naar Invercargill en de Catlins. De reis begint te korten, maar we hebben nog veel te zien!

Vele groetjes van Kaat.