Nog 20 dagen en we vertrekken uit Nieuw-Zeeland. 8 maanden zijn heel snel voorbij gegaan en het is zeker een ervaring geweest. Nu moeten we er alleen nog voor zorgen dat we niet geinfecteerd worden met de varkensgriep of de 'swine flu' zoals ze het hier noemen, en dan kunnen we zeggen dat we zonder brokken NZ hebben overleefd.
Ik kan bevestigen wat Pieter schrijft, dat hij van 's morgends vroeg tot 's avonds laat moet werken en dus niet echt tijd heeft om iets op de weblog te schrijven. Wat hij vergeten is te melden is dat ik ondertussen al het kuis-, kook-, afwas-, boodschappen-, en alles wat er zo in het huis moet gebeuren-werk mag doen :). Gelukkig heb ik het er graag voor over, want ik wil natuurlijk dat Pieter vol glans slaagt voor zijn CELTA. Hij moet trouwens niet onderdoen aan de andere studenten in zijn klas, die allemaal Engels als moedertaal hebben. Hij is tot nu toe in al zijn taken geslaagd, wat niet van alle andere studenten kan gezegd worden! I am so proud of my baby :)
Aan de ene kant zijn de 8 maanden een hele ervaring geweest en zullen we Nieuw-Zeeland zeker missen, maar aan de andere kant (en ik spreek voor mezelf) ben ik ook wel blij om terug naar huis te gaan en iedereen terug te zien. Familie, vrienden, schoonfamilie... Ik ben ook echt benieuwd naar het tweede kindje van Ingrid en Tom. Als hij zo schattig gaat zijn als Jasper, dan smelt ik helemaal... :)
Vorige week ben ik met een collega naar Napier geweest om daar een aantal workshops te geven aan jonderen van 15-18 jaar. Het waren zeker niet de gemakkelijkste kinderen! De meerderheid zat niet meer op school en hadden een heel ander beeld van wat kan en niet kan tijdens een workshop. Het was al niet gemakkelijk om hun aandacht te krijgen bij een onderwerp als "rights in employment", maar daarnaast zaten ze voortdurend te praten, met hun gsm te spelen, muziek te luisteren en van tafel te lopen wanneer ze hun benen wilden strekken (zo ongeveer om de 2 minuten). Voor hen was dat precies de normaalste zaak van de wereld. Ze probeerden het ook niet te verstoppen. Ik, daarentegen, had veel zin om te roepen dat we dit niet voor ons deden, maar voor hen en dat ze niet moeten afkomen later als ze problemen hebben met hun werk! Natuurlijk deed ik dat niet en bleef braafjes zitten. We waren daar ook immers niet als strenge leraren. We waren daar om hen iets bij te brengen dat voor hen van pas kon komen later. De meerderheid van de telefoons die we op het werk binnenkrijgen gaan immers over problemen op het werk. Maar goed, als zij niet willen luisteren, dan is dat alleen maar in hun eigen nadeel. We hebben wel nog wat sightseeing gedaan, dus dat was dan nog het interessante deel van de trip :p
We zijn er al vliegend heengegaan en terug vertrokken. Dat was weer even slikken. Iedereen denkt misschien dat ik nu totaal geen schrik meer heb van vliegen na de skydive, maar dat is toch niet helemaal waar. Ik wordt alleen iets later nerveus, namelijk als het vliegtuig op de startbaan staat en moet opstijgen. Het was een klein vleigtuig, dus alle turbulentie voelt ge wel goed. Er is op de binnenlandse vluchten in NZ ook geen regelmatige controle voor de handbagage. Niemand heeft die van ons gecheckt. Iedereen kon gewoon wapens meenemen op het vleigtuig als ze dat wilden. Wel een beetje eng als ge erbij nadenkt. Gelukkig was niemand op onze vluchten zijn leven beu...
We hebben hier in NZ ook een nieuwe vrucht ontdekt, de Feijoa (oorspronkelijk van Brazilie). Dat is echt super lekker. Iemand van bij mij op het werk heeft eem Feijoa boom staan in zijn tuin en bevoorraad ons graag eens met een grote zak. Daar komen we dan maximum 2 dagen mee toe. In de winkel kosten die gemakkelijk 8 dollar voor een kilo. Hieronder een foto van deze lekkernij.
Wel, dat zijn zo de avonturen van de laatste week. Veel spannends zal er niet meer gebeuren. We gaan grondig moeten nagaan wat we wel en niet terug meenemen naar huis, of we ons bed terug kunnen verkopen en dergelijke...
Ter informatie, we staan terug in Zaventem op 19 mei om 18u35 (mits vertraging).
Tot binnenkort,
Groetjes, Kaat
3 opmerkingen:
Hoi Kaat,
Jasper is nog steeds schattig. Met pasen hebben Jasper en Katrijn heel schattig samen de paaseitjes gerapen en verdeeld. Maar wees getroost, deze en nog vele andere schattige gebeurtenissen staan gesaved op video.
Groetjes,
Ingrid.
Hey ingrid,
Ik hoop dat ze mij nog gaan herkennen! Goed dat ze nog steeds zo schattig zijn. Ik kan echt niet wachten om ze terug te zien! (En jullie natuurlijk ook :)Ik kan er de 21e helaas niet bijzijn, maar ik zal jullie zeker zien als bevalling zover is en misschien eerder. Ik hoop dat alles goed gaat met de zwangerschap!
Veel groetjes, Kaat
Waw, binnen een goede week zijn jullie terug!
Dat zal inderdaad een verandering worden, ik ben maar drie maand weggeweest en heb de eerste week (die zich nu beëindigd) toch ook soms raar gekeken, maaar och, het is Vlaanderen zoals we het verlaten hebben, vermoed ik, echt veel schokkende veranderingen zijn er nu ook weer niet.
Ik ben nog niet naar de voetbal gekunnen, dus misschien kunnen we elkaar daar voor het eerst weerzien.
Tot dan, of tot een andere gelegenheid,
Niek
Een reactie posten