Een criminologe uit Luxemburg, een historicus uit Belgie en een Brit die met probleemjongeren de bergen doorkruist zitten in een seafood-restaurant in Nieuw-Zeeland te discussieren over de reden waarom sommige mensen 's nachts een fles water naast hun bed hebben staan zonder ervan te drinken. Het klinkt als het begin van een goedkope mop waarbij de Brit op het einde de pineut is, maar het was bittere realiteit! De frisse mosseltjes in wijnsaus en de pittige discussies volgden elkaar in sneltempo op. Met een verzadigde maag en een hoofd vol gedachten zijn we die avond in bed gekropen. Voldaan en reflecterend; de laatste restjes eten smaakvol doorgespoeld met een glaasje wijn, maar de woorden nog lang niet verteerd... Weet je, rondreizen in Nieuw-Zeeland is veel meer dan foto's trekken van de mooie natuur. Het gaat om mensen ontmoeten, inspiratie opdoen, bepaalde gedachten ontwikkelen, andere culturen leren kennen, je laten onderdompelen in een bepaalde sfeer, verloren rijden en de weg terugzoeken, enzovoort. Kortom, teveel om op te noemen. Je kan alle topattracties van de reisgids bezoeken om het meeste uit de reis te halen, maar soms komen de unieke ervaringen zomaar naar je toevliegen. Onverwacht, maar zeer overweldigend en doordringend.
Enkele dagen geleden heb ik (alleen) een van de vulkanen in het Tongariro national park beklommen: Mt Ngaruhoe. Het was een zeer zware klim omdat de vulkaan zeer steil en hoog (2200m) is en je bij elke stap die je zet er weer een halve naar beneden schuift. Vreselijk! Zelfs de processie van Echternach gaat sneller vooruit. Om de twintig stappen moest ik even stoppen om naar adem te snakken en vast te stellen dat ik nauwelijks verder was geraakt dan de vorige rustpauze. Toen ik eindelijk de top bereikte, voelde ik me gelukkig en trots, maar al snel werd ik overvallen door een gevoel van onzekerheid en angst. Ik zat daar helemaal alleen op de top van die vulkaan en het was er zo stil dat ik zelfs de frequentie van de stilte kon opvangen. Je weet wel, als er absoluut niets is dat geluid maakt, zelfs geen zuchtje wind of een vogel in de verte, dan kan je de stilte horen als een zacht gezoem in je oren, vergelijkbaar met de hoge-frequentie-geluiden die een televisie nog uitzendt wanneer de volumeknop op nul staat en die alleen mensen met supergevoelige oren kunnen horen. Bovendien kon ik niets zien daarboven, want er hing een dikke mistlaag rond de bergtop. Echt beangstigend; niets zien, niets horen, bovenop een actieve vulkaan die in theorie elk ogenblik kan uitbarsten, de stank van rotte eieren in je neus (door de zwaveldampen) en het besef dat je kilometers ver van enige vorm van menselijke beschaving verwijderd bent (met name een wc-kotje in een lager gelegen vallei). Ik heb me nog nooit in mijn leven zo nietig en onbelangrijk gevoeld; als een mier die elk ogenblik vertrappeld kan worden, of als een dove blinde in het midden van de Sahara! Er bestaan geen woorden voor. Diep in mijn hart wilde ik rechtspringen en zonder nadenken de berg afrennen en samen met de steenlawine die ik zou veroorzaken de vulkaanflank afdonderen. Gelukkig kwam net op tijd de rationele Pieter bovendrijven, die me het bevel gaf om te blijven zitten en toch nog van de mysterieuze omgeving te genieten. Even later kreeg ik het gezelschap van een Frans koppel en, nog wat later, verschenen er nog twee Duitsers op de top van de berg. Uiteindelijke zijn we met z'n allen samen afgedaald, mede omdat de Fransen ook bang waren om de steile afdaling in de mist alleen aan te vatten. 'S avonds heb ik van Kaat's heerlijke pasta genoten :-) Achteraf beschouwd was de ganse onderneming niet zo gevaarlijk, maar de sfeer daarboven was zo beklemmend dat ik koude rillingen voel als ik eraan terugdenk. Woorden schieten te kort om dat gevoel te beschrijven. Vooral de strijd die binnenin woedde was heftig en niet in taal weer te geven; alsof ik me aangetrokken voelde tot datgene dat me afstootte. Vergelijk het met de duizelingwekkende diepte die je naar zich toezuigt terwijl je er van weg wil lopen, of met het kind dat door het sleutelgat mee naar een horrorfilm kijkt terwijl het maar al te goed beseft dat dit vreselijke nachtmerries zal opleveren.
Maar goed, laten we niet teveel afwijken van het onderwerp en snel de rest van het verhaal neertypen voordat het toetsenbord hier afgesleten is en mijn vingers helemaal verkrampen... Dus, we zaten daar met die Brit in het seafood-restaurant en op een gegeven moment vertelde ik dat ik elke avond een fles water vul en naast mijn bed zet zonder dat ik er van drink 's nachts. Die fles moet daar gewoon staan, want anders voel ik me slecht en kan ik niet slapen... De Brit zei daarop, tot mijn grote verbazing, dat hij exact hetzelfde ritueel had, alsof dit obsessief-compulsief trekje universeel zou zijn. Het stootte me van mijn stoel. En er zijn meer mensen met zo'n 'rare kronkel' dan je zou denken. Je weet wel; mensen die van die dingen doen waarvan ze enerzijds wel beseffen dat het nutteloos is, maar dat ze anderzijds toch moeten doen van zichzelf omdat ze anders met een onverzadigd gevoel achterblijven. Dingen zoals: elke lantaarnpaal die je tegenkomt aantikken, de treden van elke trap tellen die je opgaat, alleen op de witte strepen van het zebrapad lopen, vijf keer nakijken of de deur wel degelijk op slot is, elk rond punt eerst volledig rondrijden alvorens de juiste weg te nemen (ook al ken je de weg zeer goed), de nummerplaten van de tegenliggers onthouden en de cijfertjes optellen, enzovoort. Zulke psychologische zenuwtrekken kunnen je echt zot maken!
Vervolgens ging het gesprek onder meer over lucide dromen en over het feit dat je aan de richting waarin iemand kijkt nadat je hem een bepaalde vraag stelt kan afleiden welk deel van zijn of haar hersenen op dat moment actief is (visueel geheugen, auditief geheugen, ...). Kortom, de gespreksonderwerpen waren redelijk zwaar die avond, maar gelukkig waren er die heerlijke mosseltjes om de hersenen wakker te houden. Het heeft me in elk geval aan het denken gezet. Om een lang verhaal kort te maken: die avond kwam ik tot het (bevestigende) besef dat elke mens vreselijk complex in elkaar zit en dat alles wat je zegt of doet je karakter verraadt. Stel bijvoorbeeld dat je met een aantal vrienden aan tafel zit en je wil een interessant verhaal ten berde brengen. Vol enthousiasme begin je te vertellen, maar je hebt redelijk snel door dat niemand geinteresseerd aan het luisteren is. Dan zijn er een aantal mogelijkheden die je kan doen. Ten eerste: je stopt gewoon met vertellen en begint over iets anders of laat iemand anders aan het woord. Ten tweede: je wil jezelf de zogenaamde afgang van het zelf-onderbroken verhaal besparen en je handelt de boel snel af door een verkorte en minder interessante versie van het vervolg van het verhaal te geven (= een korte samenvatting zonder de pikante details). Of ten derde: je blijft vol enthousiasme doorvertellen in de hoop dat ze na een tijd wel geinteresseerd beginnen te luisteren. Persoonlijk kies ik in zo'n situatie meestal voor de tweede optie, maar dat is niet echt relevant. Maar goed, het behoeft geen betoog dat elke persoon en elk karakter zijn sterke en zwakke punten heeft en dat het de kunst is om te achterhalen wat de sterke plekken zijn en om die dan aan te wenden en tot uiting te laten komen. Mensen die succes hebben in het leven en in hun job zijn vaak mensen die ten volle beseffen waar ze goed in zijn op uiteenlopende vlakken en deze kennis hebben kunnen omzetten in daden en in wilskracht om een doel te bereiken. Vandaar mijn kerst- en nieuwjaarswens aan alle bloglezers, waaronder ik mezelf ook reken: hopelijk vinden de zoekers datgene waarnaar ze op zoek zijn en vinden alle vinders hetgeen dat ze gevonden hebben effectief de moeite waard om er iets mee te doen en gaan ze niet op zoek naar iets anders dan wat ze gevonden hebben vanuit de angst dat hetgeen ze zochten uiteindelijk toch niet hetgene was dat ze wilden vinden (intentie!). Ik weet dat we in een tijd leven waarin het moeilijk is om waarden te (h)erkennen en om te bepalen wat goed en slecht is, maar we mogen niet stilvallen! Alles is zowiezo een keuze, ook het zich opsluiten in een kamertje en niets anders doen dan eten en zuurstof consumeren.
Kortom, prettige kerst allemaal en een gelukkig nieuwjaar!!!
Groetjes vanuit Wellington,
(+ een hele hoop foto's in het onderstaande bericht + tekst daaronder !!!)Pieter
(P.S: volgens mijn laatste informatiebron zou het verhaal met de zandvlooien een mop zijn...)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten