Deze namiddag is er iets bijzonders gebeurd. Kaat kwam enthousiast met de Lonely Planet in haar hand naar me toerennen en vroeg of ik geen zin had in een wandeling in de omgeving van Milford Sound. Wel, normaal zijn de rollen omgekeerd, maar de wandeling was dan ook buitenaards prachtig. Maar goed, ik wil niet teveel op de feiten vooruitlopen en terugkeren naar waar ik de vorige keer gestopt was: Motueka. Sinds ons laatste verslag is er zoveel gebeurd en hebben we zoveel mooie dingen gezien dat ik er een bibliotheek over zou kunnen volschrijven, maar ik zal het kort en bondig proberen te houden.
Omdat onze kerstavond in Wellington zo'n tegenvaller was geweest wilden we op oudejaarsavond de verloren schade inhalen. Dus zijn we met twee Nieuw-Zeelanders, die we eerder hadden leren kennen, naar een populair cafe'tje in Motueka getrokken. Een van die twee kiwi's had duidelijk een boontje voor Kaat, want hij probeerde haar heel de tijd te versieren. Gelukkig heeft Kaat zich niet laten verleiden door al z'n spieren (hij was personal trainer in een fitnesszaak) en heeft hij bot gevangen die avond. Ik ben in elk geval niet tussenbeide moeten komen :-). Die andere Nieuw-Zeelander heeft de volgende ochtend tot zijn grote verbazing een opgefrommeld papiertje in zijn broekzak gevonden met daarop een meisjesnaam en een telefoonnummer. Hij had geen idee hoe hij daaraan gekomen was en met welke meisjes hij allemaal tussen de pinten door had gebabbeld. Voor zover ik iets uit het handschrift kon opmaken, bestond de meisjesnaam uit meer dan vier letters, dus uit die hoek hoefde ik ook niets te vrezen ;-) ... Wel, wel, het was een merkwaardige overgang van oud naar nieuw, die we met de plaatselijke bevolking hebben gevierd, maar mijn voorkeur gaat toch uit naar het klassieke nieuwjaarsfeest in Belgie of Luxemburg of naar een sfeervolle kerstavond in Ranst.
Rarara, ze zijn klein, ze zijn zwart, ze steken je zonder je op voorhand officieel uit te dagen voor een eerlijk gevecht, ze vallen met tientallen tegelijk aan en ze zijn overal op het Zuidereiland terug te vinden. Wat is dit? Zandvliegen natuurlijk; een echte pest. Wie ooit een wandeltocht in Schotland heeft gedaan, weet wel waarover ik het heb. Geef mij dan maar die ouderwetse Belgische muggen, die je op kwantitatief vlak nog aankan. Ik heb nog altijd de techniek niet beet om 50 zandvliegen tegelijk dood te slaan, hetgeen me trouwens een boete van 50 X $250 NZ kan opleveren indien deze wet geen vroegtijdige 1-april-grap was (cfr. vorige berichtgeving).
Soit, na ons verblijf in Motueka wilden we ons tentje opslaan aan een van de mooie Nelson Lakes, maar de zandvliegen waren er zo vijandig dat we maar doorgereden zijn tot Westport. Intussen hebben we ons wel een chemisch moordwapen aangeschaft om te kunnen terugvechten; een naar citronella riekende insectenspray.
Onze kustwandeling in Westport zal ik nooit vergeten; het geluid van de woeste golven die op de rotskust inbeukten, het water dat metershoog opspatte, de zeehonden die we plots tegenkwamen toen we van rots tot rots aan het springen waren, de krabben die zich in de rotsspleten terugtrokken als we te dichtbij kwamen, ... , indrukwekkend! We zijn er op een gegeven moment nog twee andere mensen tegengekomen, maar voor de rest van de tijd hadden we het strand en de zee voor ons alleen. Pure romantiek... ;-) Grappig dat we daar een uur tevergeefs stokstijf op de grond hebben gelegen om om renvogels te observeren, terwijl de beestjes de volgende dag gewoon voor onze tent op de camping kwamen zitten om daar de show te stelen. De zonsondergang boven de zee was in elk geval om in te kaderen.
Na Westport zijn we naar Arthur's Pass getrokken, een bergdorpje midden in de Nieuw-Zeelandse Alpen. Van de prachtige omgeving hebben we de eerste dag, avond en nacht echter niets gezien omdat de bergen in de wolken zaten en het non-stop geregend heeft. Wat een miserie, en we kwamen van de regen in de drop terecht... Eerst en vooral waren we gedwongen om onze tent in de gietende regen op te stellen, want er waren nu eenmaal geen droge perioden tussen de regenbuien door. We hadden eerder de keuze tussen perioden met 'hevige regen' en perioden met 'zondvloedregen'. Welcome to New Zealand ;-) Achteraf beschouwd hadden we een video moeten maken van onze poging om een tent in een minuut proberen op te stellen op de meest droge manier. Lachen verzekerd! Uiteindelijk hebben we onze tent nog twee keer moeten verplaatsen omdat er zich grote plassen begonnen te vormen en we telkens dreigden te verzuipen. Toen we uiteindelijk 'hoog en droog' zaten en we ons opmaakten voor een gezellig avondje met regengekletter op het tentzeil, begon het op verschillende plaatsen binnen te lekken. Blijkbaar was ons waterproof-tentje toch niet bestand tegen een Nieuw-Zeelandse regenbui (intussen hebben we dat probleem opgelost door een extra zeiltje te kopen dat we met touwen over de tent spannen). Dus, het plan was vervolgens om ons gerief zo snel en droog mogelijk in de auto te krijgen. Met veel gemanoeuvreer en het risico lopend om in de modder vast te rijden, zijn we er uiteindelijk in geslaagd om de auto vlak naast de tentdeur te parkeren. Opgejaagd door de regen heb ik de autodeur echter iets te onstuimig geopend, met een scheur in ons tentzeil als resultaat. Je hoort het al; ons knus tentje begon hoe langer hoe minder waterdicht te worden. Uiteindelijk zijn we er op de een of andere manier in geslaagd om alles redelijk droog in de auto te krijgen, inclusief onszelf. Om van deze onderneming te bekomen wilde ik Kaat en mezelf op een flinke slok Sprite trakteren. Dat had ik beter niet gedaan, want zodra ik de dop had losgedraaid spoot alles in het rond. Voordat ik kon reageren, lag al ons gerief al na te genieten van een fikse Sprite-douche. Dit was het toppunt van miserie, maar om de een of andere reden zijn we toen in een gigantische lachbui geschoten. Ik voelde me versmelten met de kosmos nadat ik de relativiteit van mijn gevoelens had ervaren. Dit gelukzalige moment behoort zeker tot de top vijf van mooiste ervaringen in Nieuw-Zeeland. (Nuja, om eerlijk te zijn weet ik niet echt meer wat ik voelde, maar het was in ieder geval een heerlijk moment en ik heb ook al veel genoten van de mooie sterrenhemels in de Nieuw-Zeelandse alpen, hoewel het die avond heel bewolkt was). Maar die regen, pfffffff, we moesten zelfs de auto nemen om naar het toilet te rijden (20 meter verder). De volgende dag werden we voor tijdje op een helderblauwe hemel getrakteerd en hebben we enkele kortere wandelingen gemaakt en van het mooie uitzicht genoten; brede valleien, besneeuwde bergtoppen, kabbelende riviertjes en verrassend weinig zandvliegen! Als ik de Nieuw-Zeelandse en de Zwitserse Alpen moet vergelijkenm dan winnen de Nieuw-Zeelandse Alpen in de breedte en de Zwitserse in de hoogte. Zwitserland heeft de hoogste bergen, maar ze staan allemaal redelijk dicht op elkaar, met daartussen relatief smalle en diepe valleien. Op zich heel spectaculair, maar anders dan Nieuw-Zeeland waar je reusachtige, brede valleien tussen de bergtoppen (tot 3500 m hoog) hebt, met van die indrukwekkende vergezichten. Soms voelen we ons echt als twee hobbits in een LOTR-setting.
1 opmerking:
Dag Kaat en Pieter,
De natuurpracht is overweldigend, en zo ook het relaas van jullie ontdekkingen en wedervaringen.
Ik denk dat Pieter veel geluk heeft gehad op oudejaarsavond. Stel je voor dat hij had moeten tussenkomen toen die kleerkast Kaat probeerde te versieren. Hij zou er misschien niet goed van geweest zijn ;-)
We hebben hartelijk mee kunnen lachen met de regen-en-tent-perikelen en de Sprite-douche. Prachtig beschreven zodat we het levendig voor de geest zagen. Het maakte een video overbodig.
Hopelijk kunnen jullie de scheur in het tentje tijdelijk repareren zodat de zandvliegen langs daar niet naar binnen kunnen.
Geniet de volgende dagen van jullie Keppler Trek.
Groetjes uit Luxemburg
Een reactie posten